Okay, I am trying my level best to put in words why I was left deeply unsatisfied by Ponniyin Selvan's ending.
Fiction or fantasy based worldbuilding, as much as it is the creative product of the author and the fruit of the creator, still has its roots set in reality. The complications increase doubly so when it is historical fiction, like Ponniyin Selvan. It is exactly the reason why these works resonate hard as much as they are magical and we know they don't exist.
Take, for example, Harry Potter. At the heart of Harry Potter's worldbuilding is a simple idea – that you are defined by your skills, talent, actions and choices far more than your birth. The saga can be read as not just a fight between Harry and Voldemort – but between two opposing worldviews, one which says only those who were born of wizarding parents can be wizards, the other is anyone is a wizard if they can do magic. In other words, the difference between pureblood supremacy and an egalitarian society based on choice.
Or consider LOTR. Tolkein's ultimate battle is between men, elves, dwarves and Ents who come together on one side, Rohan that came for help when Gondor called and their unity against Orcs and Sauron who seek to dominate. In short, supremacy against unity and fraternity was what defined LOTR.
Ponniyin Selvan was written at a time of newfound independence, right after 1947, after India had accomplished something so unique in world history. Independence through non violent protest. Hopes were brimming high and when people felt it was possible for them accomplish anything, irrespective of their birth. Kalki tries to capture some of that in his plot. One can see references to this in both Ponniyin Selvan and Sivagamiyin Sabatham.
“எனக்குக் கடல் கடக்க உதவி செய்த பூங்குழலி அம்மை மகாராணி ஆகப் போவதிலேதான் எனக்குப் பூரிப்பு! ” – Vanthiyathevan
“எனக்குத் தகுதியில்லாத ஆசை என்று எப்படிக் கூறினீர்கள்? மூன்று உலகம் ஆளும் சக்கரவர்த்தினி ஆவதற்கும் நான் தகுதி உடையவளே. அப்படியிருந்தும் தங்களை மணந்து பூமாலை கட்டிப் பிழைப்பதற்கும் ஓடம் தள்ளி வாழ்நாளைக் கழிப்பதற்கும் இசைந்தேன்!” என்றாள். “அப்படிச் சொல், பூங்குழலி! உன் தகுதியை நிலைநாட்ட இதுவே போதுமே! தகுதியும் தகுதியின்மையும் எப்படி ஏற்படுகின்றன? ‘பிறப்பு ஒக்கும் எல்லா உயிர்க்கும்’ என்று தெய்வப் புலவரின் தமிழ் மறை கூறுகிறதே! ஆகையால், உன்னுடைய பழைய மனோரதத்தை நீ இப்போது கை விட்டுவிட வேண்டாம். உன்னைக் கைப்பிடிக்கப் போகும் இந்தப் பேரரசன் மகனுக்கும் எங்களுடன் சேர்ந்து சொல்லு!”
Chapter 74, Book 5
“ஆம், ஐயா! சிவாலயத்துக்கு மலர் எடுத்துக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தவர் திடீரென்று சிங்காதனம் ஏறி மணி மகுடம் சூடிக் கொண்டதைப் பார்த்துப் பல்லவ குலத் தோன்றலுக்குப் பொறுக்கவில்லை. கடலில் படகு விட்டுக்கொண்டிருந்தவள் சிங்காதனம் ஏறியதும் அவருக்குச் சகிக்கவில்லை.” – Kuntahvi
Chapter 87, Book 5
“அந்தப் பாக்கியசாலியான ஓடக்காரப் பெண் இங்கே இருந்தால், அவருக்கும் பட்டாடைப் பரிசு கொடுக்க விரும்புகிறோம்.”
Chapter 84, Book 5
“வீரமாமல்லரும் வீரர் பரஞ்சோதியும் நகமும் சதையும் போலவும் பூவும் மணமும் போலவும் பிரிக்க முடியாத நண்பர்கள் என்பதாக இத்தனை நாளும் அவர்களை அறிந்தவர்கள் எல்லோரும் நினைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இது விஷயம் தமிழகத்து வீரர்களுக்கெல்லாம் மகிழ்ச்சியையும் பெருமையையும் அளித்து வந்தது. இராஜகுலம் எதிலும் பிறவாதவரும், இராஜ வம்சத்தோடு உறவு பூணாதவருமான ஒருவர், தமது வீரம், ஒழுக்கம், ஆற்றல் இவை காரணமாகவே சேனாதிபதிப் பதவியையடைந்திருந்ததும், அவருக்கும் சக்கரவர்த்திக்கும் அத்தகைய நெருங்கிய நட்பு ஏற்பட்டிருந்ததும் மற்ற வீரர்களுக்கெல்லாம் மிக்க பெருமையை அளித்து வந்தது.”
Sivagamiyin Sabadham
By crowning Sendhan Amudhan king, this is precisely what Kalki was hinting at. The heralding and onset of democracy, an era where one can dream and choose to achieve their dreams irrespective of their birth through their qualities and actions more than birth. An era of hope and new beginnings. Arunmozhi chooses Sendhan precisely for this reason. Where he feels he has a better stake for claiming the crown, yet hadn't done so all along and chose to save his life. For his actions and qualities. By relinquishing his crown to a better man, he becomes the proverbial Thyaga Sigaram.
என்னை விட இந்தக் கிரீடத்தை அணியத் தகுந்தவர் இங்கே இருக்கிறார். என்னை விட பிராயத்தில் மூத்தவர். இந்தச் சோழ இராஜ்யத்துக்கு என்னை விட அதிக உரிமை அவருக்கு நிச்சயமாக இருந்த போதிலும், அவர் அதைக் கோரவில்லை. நான் முடிசூட்டிக் கொண்டு சிங்காதனத்தில் அமர்வதைப் பார்த்து மகிழச் சித்தமாக இங்கு வந்திருக்கிறார். அவர் என் உயிரை ஒரு தடவை காப்பாற்றினார். இந்தச் சோழ குலத்துக்கு நேர்வதற்கு இருந்த பெரும் விபத்து நேரிடாமல் தடுத்தார். இப்படிப்பட்ட சிறப்பான காரியம் எதுவும் நான் இதுவரையில் இந்நாட்டுக்குச் செய்தேனில்லை.
In the movie version, by crowning Maduranthagan king, this interpretation is thrown for a toss. A man who was part and parcel of the people until then is crowned king in the book. Something like that can happen only in a democracy, and that idealism (not naivete) and ambition and dream is captured really well in that book. The movie version simply harkens back to the old era – that action, qualities don't matter as much as your birth. The movie made no attempt to showcase a bit of that idealism that the book brings in. Kalki's Cholanadu is an allegory for that new Tamilnadu/ India itself, moving into a new era.
Quite incidentally, Jeyamohan uses this idea to brilliant effect. In his Venmurasu universe, he wrote an absolutely beautiful character arc for Samvagai, a woman who was born as an elephant caretaker, and rises up to become the empress of India, after the Kurukshetra war.
Ultimately, Ponniyin Selvan's enduring charm is partly because it is a book of hope and new beginnings, a feature shared by most popular classics. It is that sacrifice of Arunmozhi and the elevation of Sendhan from nowhere to the crown that holds the book together. By merely interpreting it as a tale of vengeance and personal torture of Adithan, the movie takes away one of the core promises of the book – the hope and idealism that it offers.