Ĝenas eĉ la “pona” lingvo.

Ho, hodiaŭ mi luktas forte kun koleremo. Tviteraj aferoj ĝenas min; tio estas, unu tviterulo ĝenas min per kvereloj pri tokipona grammatiko.

Mi ŝatas paroli tokipone kun interretuloj, sed mi tre malŝatas paroli PRI tokipono kun interretuloj, ĉar tokiponistaj pedantoj ekzistas kaj estas netolereblaj. Tio ege ĝenas min: peni paroli tokipone, kaj baldaŭ paroli angle PRI tokipona.

Por eviti tiun situacion, mi rifuzis paroli angle; mi parolis nur esperante. Bedaŭrinde, la ulo sufiĉe komprenis la Esperanton por daŭrigi la diskuton. Sed almenaŭ mi evitis la malŝatatan situacion de angla parolado pri tokipona. Tiusituacie tokipono iĝas nur temo por priparoli, ne lingvo por uzi.

Mi jam komprenas tokiponon sufiĉe ke mi ne bezonas korekton, escepte por la simplaj skriberaroj kujn iu ajn povas fari, se li ne skribas zorge. Mi ne bezonas prelegon de tiu ulo, kiu ne eĉ PRAVIS pri la aferoj de sia prelego.

La trudo de la ulo ege kolerigis min, surprize ege. Vere, mi estas tre kolerema hodiaŭ, kiel mi skribis supere. Mi kredas, ke tio estas ĉar mi estas ankoraŭ sentrankvila pri la malpariĝo per kiu mi tedas vin antaŭe. Ĝi estas iomete freŝa kaj maltrankviliga en mia menso. Ŝajne devas esti tiel, ĝis kiam mia malamika menso forlasas la aferon. Bedaŭrinde.

Pro tiu maltrankvilo, eĉ tokipono povas ĝeni min. :(