Mi ne havas tiom por skribi ĉi tie, post la dolorigaj circonstancoj pri kiuj mi lastatempe ĝemadis.

Mi ne fartas tute bone; malbonaj sentoj al la ekskoramikino ne tute mankas. Ni disiĝis amikece, aŭ tiel ŝajnis. Mi volis havi tian amikecon, por ke ni du povus resti amikoj kaj por ke la memoroj de nia tempo kune ne mapluriĝu pro malamo. Sed la pacanimeco ne estas tute vera.

Vundis min, ke ŝi esprimis neniun bedaŭron aŭ malfeliĉon pri nia disiĝo. Vundis min, ke ŝajne ŝi estis nur tolerinta min, dum lastaj monatoj. Ke ŝajne mi estis nur ŝarĝo al ŝi, kiun ŝi finfine formetis. Ke la amo kaj amikeco je kiu mi estis kredinta, estis en ŝi miksitaj kun tedo kaj ĝeno. Mallonge, ke aferoj estis malbonaj kiujn mi kredis bonaj.

Kaj aldonita al tio, estas la sento ke mi estis nur dolortbesta koramiko, aŭ ludila koramiko – ornamo al ŝia vivo dum unu tempo, kiu ne taŭgis dum alia tempo, kaj estis forĵetinda.

Tiaj sentoj ne estas justaj aŭ kompataj. Mi kredas, ke tempo alvenos en kiu mi povos forgesi ilin, kaj memori nur la belajn kvalitojn kaj tempojn de nia amrilato — kaj esti tiom bonkora, kiom mi ŝajnigis min kiam ni adiaŭis. Tion mi esperas. Sed nune.... Nune la malbelaj sentoj, bedaŭrinde, restas.

#personaTaglibro