Saluton, amikoj.
Finfine mi havas ion por priparoli. Tio estas... ke min interesas la Loĵbano. Estas ia Japano, kiun mi sekvas Tvitere. Li ofte skribas en Esperanto kaj en Lojbano. Tio estas la unua fojo, en kiu mi ekkonas Lojban kiel viva lingvo, anstataŭ kiel ludilo. Sed ne... mi malpravas. Ĝi ne estas viva lingvo kiel Esperanto. Ĝi estas ankoraŭ ludilo. Sed estas ludilo ne nur de angloparolantoj. Tio gravas.
Do mi eklegis lecionoj, kiel la Ondaj Lecionoj, kaj la kadra, kaj la kraŝa kurso. De tiuj, la Ondaj estas pli-malpli plena; la aliaj estas nur resumoj de la gramatiko. Mi sekvis la ondajn tra ~17 lecionoj antaŭ ol mia cerbo lacegis, sub la pezo de informo. Do mi konsultis la aliajn.
Mi ne scias, ĉu mi lernos sufiĉe por paroli bone. Eble mi nur povos kompreni ion skribitan, helpate de vortaro kaj gramatiklibro. Sed tio ne estas nenio. (Ĝi estas “pli ol nenio”....)
Ho, mi devas diri ion pri la lingvo: lernante, mi trovis ĝin pli interesa ol mi supozis. Precize, mi trovas ĝin pli homa ol mi supozis. Mi kredis, pro ĝia logikeco, ke la lingvo estas seka kaj senkolora; ke estas simile ol matematiko kaj ke ĝi havas nenia homa etoso. Tio ne estas la vero. Ĝi havas grandan esprimpovon, similan al nia kara lingvo; sed ĝi ne havas 100+-jaran historion, kaj grandan provizon de skribaĵoj. Kaj ĝia komplikeco eble malebligas tion. Ĝi eble ne povos esti ĉiutagan lingvon kiel Esperanto. Tia uzo, mi kredas, mal-logikigus ĝin, dum homoj uzus ĝin per liaj naturaj pensmanieroj, anstataŭ per la logikaj reguloj. Kaj sen la logiko, la kialo kaj interna ideo de la lingvo estus rompitaj. Do mi ne atendas ke ĝi estos nova Esperanto. Sed ĝi interesas pro sia propra valoro.