Saluton amikoj! (Se vi legas tiun ĉi blogon, mi nomigas vin amiko, se nur dum tiu momento.)
Estas plua perdo en mia vivo, do mi devas plendi denove. Mia amiko, unu el mi plej amataj amikoj, devigita estas transloĝiĝi Seatlon. Estas granda distanco de tie ĉi. La devigo estis iom subita. Estas bedaŭrinde por li kaj liaj familianoj; tre bedaŭrinde. Estas ankaŭ iom bedaŭrinde por mi, kaj liaj aliaj amikoj, ĉar li estas, tiel dire, roko, sur kio socia vivo estas bazigita por kelkaj aliaj amikoj. Li malfermigas lian domon ofte, por amikoj viziti. Ni kunuloj kunestas semajne por ludi tabloludojn kaj babiladi malfrunokte. Li estas tre bona amiko kaj lia ĉeestanto estas grava por ni ĉiuj. Sen li, estos malpli facile por ni aliaj resti kune. Ni penos kuniĝi sen li, sed ni forte sentos la mankon de li. Estas malgaja tempo por ni.
Tiel mi fartas. Bonŝance, ne estas multaj aliaj streĉantaj aferoj, krom tio kaj la perdo per kiu mi skribis antaŭe. Miaj gefiloj fartas plejparte bone (do estas iaj malfacilaĵoj por ili), mia tuta familio (dank' al Dio) fartas plejparte bone. Mi timas, ke estos it alia perdo, tria, sed mi esperas ne. Du sufiĉas. Mi sentas min sufiĉe perdinta.
Se vi legas tiun ĉi, dankon por aŭskulti pri miajn ŝarĝojn.