personaj taglibraj aferoj
Hodiaŭa afero: Mi trovas min kolera, pri etaj aferoj; ekzemple, estis tro multaj homoj atendantaj servon en la restoracio; mi devus atendi tro longe, dum mia eta tagmanĝhoro. Furioze mi iris al alia restoracio. Mi veturis tre rapide; mi preskaŭ neniam veturas rapide, per la ŝoseo.
Kial? Kial mi tiel koleris? Jen la kialo: mi batadis min per kritikoj. Ĉiuj la aferoj, pri kiuj mi skribis en la antaŭa afiŝo, mi faris al mi. Mi kredis min malforta, malbona. Precize, mi kredis ke mi estis “troagrabulo” dum mia lastatempa amrilato. Ke mi estis pasiva, plaĉema, kiel kulpo. “Estis malfacile por iu ajn toleri tian kunulon. La pezo de mia agrableco certe iĝas netolerebla al ŝi. Mi devus esti pli forta. Ĉio estas pro mia kulpo.” Kaj tiel plu.
Kaj ene de la psiko, sinvipado vekas kontraŭmovon. Io psika en mi kontraŭstrebis tiujn kulpigajn pensojn, kaj asertis tiel: “Eksilentu, kritikulo! Estu vero en viaj kritikoj. Estu prava. Estu tute prava. Kaj kio? Kie kompato? Kie via koro? Mi estas kio mi devas esti, en miaj circonstancoj, kun mia karaktero, kun mia historio. Eble, ne, certe, mi havas bonajn, justajn kialojn por ĉiu defekto. Se mi ne estis sufiĉe bona koramiko, estu tiel. Estu disiĝo. Estu malgajo. Sed ne estu kulpo. Mi nur povas esti, kiu mi estas, neperfekta, kun multaj difektoj. Kiel ĉiuj.
Tial la kolero ekflamis en mi: la kolero estis kontraŭ mi mem, pro mia kruela memkulpado. Io en mia psiko defendis min. Kaj tiu kolero misdirektiĝas eksteren.