ho, mia blog'!

psikologio

Mi avertu vin: tiu ĉi afiŝo estas tre longa, kaj temas pri tre personaj sentoj. Mi skribis ĝin precipe por mi mem, por memori kaj kompreni iujn aferojn, kiuj montriĝis dum terapia sesio. Se vi ne tre scivolas pri la pasantaj pensoj kaj sentoj de interreta hazardulo, ne plu legu.

Ho, ve. Mi vizitis terapiiston hodiaŭ. Estis bone.

Mi alvenis, kun facila kompreno de ĉiu circonstanco de mia vivo, ĉefe la disiĝo de mia antaŭa amrilato. Mi havis eksplikon kaj rakonton, pri ili, per kiu mi levis min super baza emocio, al pozicio de lumigita kompreno. Kompreno de la eraroj, kiujn mi faris, kaj la bona stato, en kiu mi estis, kaj restos, senkuniĝa. Mi kulpigis min tiel: “mi estis troagrabulo, mankis al mi spino, mi estis tro gvidita kaj nesufiĉe gvidanta, tia senspina koramikino devas esti netolerebla al iu ajn virino, estas pli bone por mi esti solulo ol esti tia koramikino,” ktp ktp.

Kaj la terapiisto aŭskultis, kaj iomete repŭsis al mi: Ĉu vere? Estas nur tiel? kaj ŝi diris al mi ion kio plorigis min tute, neatendite, subite. De kie tiom da larmoj?? Kial mi enfalis en min? Kial emocio superfluis min kaj mia antaŭa klareco kaj racieco malaperis? Kial mi apenaŭ povis paroli?

Ŝi memorigis al mi, ke delonge, parolante kun ŝi, mi ofte estis konfesinta: mi sentis min ĉiam eksterulo.

Kiu estas ĉiam eksterulo, tiu devas iom ĥameleoni, por kuniĝi.

Tio ne estas manko de spino. Tio estas eterna peno, eterna serĉo, por kuniĝo, por aparteneco. Por komprenanta amiko, aŭ amato. Por iu, kiu kompatus min.

(Kiam okazas, ke ŝi montras apartan kompaton por mi, mi ofte ekploras. Mi riproĉas min por tio, ĉar (ŝajne al mi) tio ne decas, ke oni tiom avidu kompaton. Ŝajnas al mi narcisisme. Sed jen, estas tiel por mi. Mi avidas kompaton pro la malfacilaĵoj kaj malfeliĉoj de mia vivo. Inkluzive de: frato mortinta en mia infaneco, patrino tiam emocie perdita en funebro por la mortinta infano, patro ĉiam malsana kaj ĉiam plimalsaniĝanta ĝis la morto en kuracejo, mia soleco kaj malriĉeco dum mia frua plenkreskeco, mia amo kaj edzeco al virino mirinda kaj amata, sed mem malsana mense kaj korpe kaj mem plimalsaniĝanta al sia junaĝa morto. Ĉio-ĉi estas sufiĉe por kompato, ĉu ne? Mi avidas kompaton pro tiaj aferoj, pro la doloroj de vivo. Tiu ĉi avido hontigas min. Mi ne volas senti ĝin. Sed tiel estas. Kiam ajn iu, ĉu la terapiisto, ĉu amiko, ĉu amanto, esprimas tian kompaton, tio batas min profunde.)

Kiam la terapiisto bildigis min al mi kiel ĉiama eksterulo, serĉante kuniĝo, tio bildo ŝajnas al mi kompatinda, kaj tial mi subite ploris. Al la bildo de mi kiel kompatinda ulo.

Tiel tio ŝanĝas la aferon por mi: Antaŭe, mi havas facilan, racian ekspliko por la nuna kaj pasinta situacio. La ekspliko mallaŭdis mian pasintan sintenon kaj konduton, vipis la pasintan min, tiel dire. Sed ĝi levis la estontan min al pozicio de saĝeco.

Sed nun, mi ne volis mallaŭdi la iam-ajn-an min. Ĉiam mi faris kiel eble plej bone. Ĉiam mi serĉis ion kio servus miajn bezonojn, kiujn mi ne perfekte komprenas sed ĉiam sentas. Mi faris kion mi scipovis fari. Neniu kialo estas mallaŭdi la estintan min aŭ tro laŭdi la nunan min. Al ĉiu indas kompato. Al mi kaj al la disiĝanta koramikino. Ne indas honto, ne indas kulpo. Ni iru kien ŝajnas bone, iam kune, kaj sekve dise. Ni rigardu unu la alian kun kompato kaj amo, kaj danko por ĉio bona kio okazis inter ni.

Aŭ tiel mi esperas. Sentoj ŝanĝiĝas, ideoj ŝanĝigas; eble la nuna malfermita koro kiun mi sentas forfluos kaj alia sento estiĝos. Sed tiu sento ŝajnas valora al mi, kaj mi kredas ke ĝi helpos al mi kiam ni du ree renkontiĝos, je la venonta sabato.

Estis tre valore, por mi viziti la terapiiston hodiaŭ.

Se vi ankoraŭ ĉeestas, dankon por legi tiun tre longan kaj sentoplenan afiŝon.

#personaTaglibro #terapio #psikologio

Ho, mi lacegas. Mi dormis nur dum 5 horoj, 20 minutoj. Tio ne sufiĉas por mi. Kial? mi ne scias. Mi estas esence stulta. Mi ne enlitiĝis, aŭ ne ekdormis, kiam mi devas.

Hodiaŭ mi vizitos mian terapiistan. Mi prenas multe da tempo de laboro pro tiuj vizitoj, sed tiel devas esti. Mi bezonas helpon ordigi miajn pensojn kaj emociojn. Aparte nune, pro ke tiom multe estas fuŝe en mia vivo, kaj en la mondo.

Kaj en mia menso mem. Unu el la problemoj pro kiu mia amrilato fuŝis, estas ke mia bipoluso faras ke mi konduto estas iomete stranga, foje. Nur iomete. Sed sufiĉe por ĝeni la ŝi.

Do estas grave por mi viziti mian kapablan terapiiston. Mi ĝojas, ke eblas tiel fari hodiaŭ.

#personaTaglibro #psikologio

Ho, kiam estis mi lastatempe hipomania?

....Estas dosieroj ĉi tiu, de kvin semajnojn antaŭe, kiu montras ke mi faris http-servilon uzante mia hejma komputilo. Ho, estis nekutima servilo (nginx); devas ke mi esploradis novajn teknologiojn tiam. Ho, la servilo efektive atingeblas de ekstere en la interreto! Ho ĝi atingeblas per retradik-nomo, kiun mi ne memoris ke mi aĉetis. Ĉio ĉi mi forgesis. Estas nemalgranda afero, kiun mi faris! Mi faris ĝin dum unu tago. Kaj forlasis ĝin, ĝis nun.

Eble tiam, kvin semajnon antaŭe, mi laste estas hipomania.

#personaTaglibro #pensoj #psikologio