Hodiaŭ mia panjo kaj mi ĉeestis la Feston de Muziko.
La oficiala orkestro de mia urbo, Orquesta Filarmónica de Toluca, unuafoje ludis surstrate. La tago estis pluva, sed la humoro de la homoj estis gaja. La orkestro ludis plejparte latinamerikan muzikon el Meksiko, Kubo, Brazilo kaj Argentino. Estis ankaŭ eŭropaj pecoj kiel valso kaj polko. Jen tiuj, kiujn mi memoras:
- Nereidas de Amador Pérez Torres Dimas (danzono)
- Tico Tico de Zequinha de Abreu (ĉoro)
- Libertango de Astor Piazzolla (tango)
- Por una cabeza de Carlos Gardel (tango)
- Ungarischer Tanz Nr. 5 de Johannes Brahms
- Chimare-cu (indiĝena danco)
- Сюита для эстрадного оркестра № 1 Waltz II de Shostakovich – rusaĵoj sekvas min ĉie
- Qué rico el mambo de Pérez Prado (mambo)
Mi tre feliĉis pri ĉi tiu koncerto. La spektaro ridetis, aplaŭdis, kantis kaj dancis. La dirigento dancis. Eĉ kelkaj muzikistoj dancis. Subite la suno aperis. Tiam mi pensis “kiom bonas esti en Latinameriko”.
Poste ni ĉeestis kelkajn rokajn koncertojn. Ĉiuj kantis ekskluzive en la hispana. Estis multe da meksikaj klasikaĵoj. Gitaristo sugestis, ke ni “roku” antaŭ la tuta spektaro por ricevi T-ĉemizon de la muzikgrupo. Kompreneble mi tuj kuris al la “dancejo”. Virinoj, viroj, knaboj kaj knabinoj dancis kune je la ritmo de meksika roko. Mi kontribuis mian metalan stilon kaj tre forte skuis mian hararon. Knabino imitis min. Estis amuzege. Mi forgesis peti mian T-ĉemizon.
Estis belega tago, sed mi faris la eraron alŝuti kelkajn filmetojn al mia Instagramo. Mi tre malĝojis. Mi kredas, ke homoj tie ne vere konas min kaj ne zorgas pri mia vivo. Estas kvazaŭ konkurso por pruvi, kiu havas la plej bonan familion, la plej bonajn amikojn, la plej bonan parulon, la plej bonajn momentojn. Mi malvenkas pri ĉio ĉi. Mi ne plu volas uzi sociajn retejojn.
Toluko, Meksiko
Legu ankaŭ mian blogon.