Hodiaŭ mi finis legi la libron Depression for Dummies de Laura L. Smith kaj Charles H. Elliott.
Mi legas multe da memhelpaj libroj. Kelkfoje mi lernas ion kaj aplikas tiun scion en mia vivo, kelkfoje mi malkonsentas, kelkfoje mi lernas nenion.
Ĉi-foje ĉi tiu libro vere helpis min kompreni deprimon. Mi bezonas fidindan informon. Mia perfekta sesio de terapio: mi iom parolus pri mi kaj miaj problemoj, poste la psikologo parolus pri psikologio kaj mi nur aŭskultus. Se la respondo estus ene de mi, mi jam estus trovinta ĝin!
La verkistoj de ĉi tiu libro agnoskas, ke deprimo estas terurega kaj malfacilega afero. Oni nek malestimu ĝin nek provu venki ĝin per simpla optimisma pensado. Nur kiam oni sentas sin komprenita, tiam oni pretas aŭskulti konsilojn.
Mi nun scias, ke mi ne nepre estas fuŝulo. Mi nun scias, ke mi ne kulpas pri mia deprimo (sed mi ja respondecas pri ĝi!) Mi nun scias, ke miaj pensoj estas nur pensoj kaj ke ili ne nepre veras; plej verŝajne ili estas distorditaj. Mi nun scias, ke ĉiam estas espero, ke mi ne estas tute senpova kaj ke mi kapablas agadi por mia bonfarto. Mi nun estas iom pli afabla al mi.
Toluko, Meksiko
Legu ankaŭ mian blogon.