Malieveld Even regent het niet. Ik ga op een bankje aan het Malieveld zitten. Ik wil er een keer iets over schrijven. Over de democratie die hier samenkomt protesteren. Het Chinees staatscircus en de kermis. Waar op 5 mei met goedkope hamburgers en zangers als Waylon met hekken eromheen de vrijheid wordt gevierd.
Geregeld pak ik hier een demonstratietje mee als ik er langs wandel naar het bos. Vandaag is het er zompig en donker. Toch nog zeventien demonstranten met onleesbare bordjes en een vol busje wouten.
Door de kale bomen heen is een lelijke hoge woontoren te zien. Helemaal bovenin woont een zakenmannetje voor wie ik ooit kutklusjes deed. Hij kwam zijn beloftes niet na. Eens zei hij tegen mij dat ik ook VVD moest stemmen, omdat ik ondernemer was. Ik dacht ik ben toch vooral mens, op de wereld, samen met anderen.
Nu zit ik hier weg te waaien. Bovenin die toren vanwaar je de drassige democratie kan zien verdrinken is het licht uit. Hij is vast ook alleen en ongelukkig.