Romantisch Doe je scherm maar even op kaarslichtstand.
Op de achtergrond het verkeer. Als baslijn. Het stemgeluid van het promotiemannetje op de kermis bij de spinning coaster (it spins you around!) er subtiel over heen. Dan gaat het waaien door het bos. De wind doet de zee na in mijn oren. De bladeren applaudisseren.
Dan begint het een beetje te regenen, op weg naar de tandarts. Druppels uit de lucht op mijn scherm weerspiegelen wat ik al lopend schrijf tot iets romantisch. Nou ja romantisch? Ik weet niet zo goed wat dat is. De werkelijkheid wordt vervormd door nattigheid.
Tegelijk een poging tot een gesprek met iemand over Gabriel García Márquez. 'De manier van hoe hij dingen beschrijft is fantastisch. Geniaal. Romantisch. Zoveel fantasie. Lezen!'. Zo zegt ze overtuigend. Ik mocht niks zelf verzinnen toen ik eens een verhaal van hem las. Alles was al ingekleurd.
‘Het was onvermijdelijk: de geur van bittere amandelen deed hem altijd denken aan het lot van gedwarsboomde liefdes‘, zo lees ik later droog en hoopvol de eerste zin van 'Liefde in tijden van cholera'. Ik heb thuis twee exemplaren en heb het boek dus twee keer niet gelezen. Toch eens uitvinden hoe bittere amandelen ruiken. Gerookte zijn mijn lievelings.
Ik kijk omhoog en vang de regen op mijn gezicht zoals mijn eerste vriendinnetje altijd de regen trotseerde. Weggedoken in mijn kraag zag ik de druppels op haar neus. Zo fris en vrolijk keek ze altijd de wereld in. Zo mooi. Romantische regels hoop ik, waar ik snel doorheen lees anders struikel ik. De bomen lachen mij altijd al uit, in hun eigen tijdsbeleving. Het is bijna herfst. Bijna bij de tandarts.
Liefde in tijden van corona, het zullen wat woorden zijn. Aan de rand van het bos word ik afgesneden door een wielrenner met dikke billen in een paarse trainingsbroek.
© twien