Zalig Op een mistig winters grasveld traint Arie zalig zijn spieren door heen en weer te rollen. Er zit modder op z’n buik, maar daar heeft hij poep aan. Ik word soms onzeker en soms misselijk als ik zijn fysiek zie. Het verschil tussen lichaam en body. 1 januari zag ik een filmpje van Arie. Hij staat in een sloot. Eerst filmt hij overvliegende ganzen en dan zijn eigen hoofd. Hij zegt ‘kijk nou!’ en richt weer op de ganzen. Dan zie je weer zijn natte hoofd in het kouwe water. Hij zegt met een warme zalvende stem ‘gelukkig nieuwjáár’. Een vreemd warm-koud contrast. Je hebt een lichaam en je bent een lichaam. Soms fijn. Soms pijnlijk. Soms eenzaam. Arie heeft daar geen last van lijkt het. Hij kent Jezus. ‘Hij ís Jezus’, zei laatst een vriendin. Hij is in ieder geval blij met zichzelf. Moet ik op zoek naar mijn inner Arie? Binnenkort spring ik op een zonnige dag weer eens in de zee. Koud. Zalig.