Saluton, imaga leganto. Estu eta ĝistatiĝo pri la ŝanĝiĝoj en mia vivo lastatempe.
Mi jam trafis nova nivelon de paco pri tiuj aferoj. Liberigita de la zorgoj de rilateco, mi trovas min paca (finfine).
Mi ne tiam rimarkis, ke mi estis ŝarĝita kun iaj ajn zorgoj, sed fakte, mia atento kaj energio estis streĉitaj inter mi mem, mia familio (miaj gefiloj), kaj ankaŭ mia koramikino. (La respondeco de tio estas mia; mia koramikino mem ne volis ĝeni min tiel. Mi mem ŝarĝis min.)
Kaj senŝarĝita, mi sentas min bona. Mi sentas min libera.
Eble mi kaj la iama koramikino, (estontece nur “amikino,”) kuniĝos pli senzorge, pli malpeze, kiel individuaj personoj, ne kiel ligitaj amantoj. Eble.
Eble nun mi rekonas la senton de libereco, kies mankon la koramikino tiel forte sentis.
Eble mi metis tro multe da mia vivo kaj energio en la amrilaton.
Kun alia virino, en aliaj circonstancoj, estus tauge meti tiom de mi en la amrilato. Sed kun tio liberecamanta virino, en ĉi-tiuj circonstancoj, ne estis taŭge.
Unu afero, kiun mi rimarkas: mi zorgis tro multe pri kiel la koramikino rigardus min, ĉu ŝi aprobus min. Ŝi ne estas tre juĝema virino, sed mi timis juĝiĝi, kaj subpremis min. La fakto de la amrilato mem, timigis min pri ofendo de la amata. Senamrilate, mi ne tro zorgas pri ofendo aŭ juĝiĝo. Tio estas grava parto de la nova sento de libereco.
Ĉiu-ĉi estas grava leciono por mi, kontraŭ estontecaj amrilatoj. Estos malbone por la rilato, se mi penos tro forte konformi al ŝi. Mi estu mi mem.* Ne purigita versio de mi mem, submetita al la preferoj kaj deziroj de la virino. Mi ne tiom valoru la rilaton, ke mi tro timigu perdi ĝin — eblas perdi rilaton sen netolerebla doloro.
Tio ne estas facila al mi. Mi havas “anksian kunligon-stilon.” Mi anksias pri rilato se ĝi ŝajnas perdebla. Sed eble mi regos tiun emon estontece.
Tiu estas kapablo, kiun mi devus esti lerninta antaŭ delonge. Sed mi ne havis multajn rilatojn antaŭe. Mi nur havas unu longtempan rilaton, kun mia edzino. Kaj tiu ne finiĝis per disiĝo; ĝi finiĝis per morto.
Eble la vidviĝo estas la kialo, pro ke mi tiel timas la perdon de rilatoj. Eble estas nur en mia naturo. Mi ne scias. Sed mi fartas pli bone “fraŭle” — ne kiel koramiko — ol en tia rilato, kion mi ĵus priskribis.
Pardonu min pro la longa, vaga afiŝo. Estas malfacile analizi kaj priskribi miajn sentojn pri ĉio ĉi.
Dankon por legi, imaga amiko!
P.S.
Estas unu afero, eble la “escepto kiu provas la regulon.” Ŝi volis ke mi pli zorgu pri mia barbo, moligante ĝin per ŝampuoj, balzamoj, kremoj, aŭ simile. Ŝi helpis min trovi ilin kaj dorlotis min aplikante ilin unue — estas mirinda sperto. Poste mi uzis tiajn produktojn por ordigi kaj moligi la barbon, kaj mi tre gŭas la rezultojn. Mi fieras pri la nun pli bela barbo. En tiu kazo, ŝia deziro por mi estis io, kion mi mem deziris, kaj dezirus eĉ se ne estus mia koramikino kiu sŭgestis ĝin.