Technika, którą Schopenhauer nazwał: „teza lub antyteza” , polega na sprowadzeniu omawianego zjawiska do wyboru jednej z dwóch odpowiedzi, z których jednak tak naprawdę obie są dla rozmówcy niewygodne, stawiają go w złym świetle.
(. . .)
Bardzo częstą postacią techniki „teza lub antyteza” jest takie ujęcie tematu, w ramach którego jeden z członów alternatywy jest zupełnie nie do przyjęcia, drugi zaś wydaje się pozornie całkiem dopuszczalny, zwłaszcza na tle tego pierwszego. Wówczas ktoś może wpaść w pułapkę – chcąc odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie, skwapliwie wybierze mniejsze zło („niedobrze”, aby uniknąć „źle”), które jednak wciąż jest czymś niekorzystnym. Można to zilustrować następującym dialogiem:
POSEŁ X: Czy w waszej partii wszyscy członkowie są skorumpowani czy są to wciąż tylko pojedyncze wypadki? POSEŁ Y: To są tylko pojedyncze wypadki. POSEŁ X: A więc potwierdza pan, że zjawisko korupcji w waszym klubie jest faktem! Którzy członkowie pana partii są pana zdaniem skorumpowani?
Kochan, M. (2012). Pojedynek na słowa: Techniki erystyczne w publicznych sporach. Wydawnictwo Znak.