Genocide Waar was jij toen de genocide genuanceerd werd? Het woordenboek is duidelijk: volkerenmoord. Iets wat er op lijkt zou voor de zekerheid zo genoemd moeten worden. Een vergissing is menselijk, volkerenmoord blijkbaar ook, maar volkerenmoord lijkt me geen vergissing.
Twee miljoen mensen op de vlucht in een afgesloten gebied ter grootte van drie afsluitdijken naast elkaar. Precisie- en tapijtbombardementen hebben meer kinderen vermoord of bedolven onder gebouwen in twee en een halve maand, dan alle burgerslachtoffers in Oekraïne in twee jaar.
‘This is Bisan from Gaza, i’m still alive…’ De stem van een jonge vrouw, krachtig maar verdrietig, via Instagram. Ik moet weer huilen. De confrontatie met media doet pijn, maar ik kan wegkijken. Net doen alsof het niet bestaat.
Die kolonistische troep daar gebeurt met ondersteuning van de regering hier. Laat die excuses voor ons koloniale verleden ook maar zitten, denk ik dan. Het idee van dodenherdenking, ‘nooit meer’, is inmiddels achterhaald. Gouden steentjes met namen van verjaagde mensen voor huizen in het Heilige Land lijkt me ondenkbaar.
In het nauw gedreven mensen vormen samen één volk, overtuigd. Ik heb me nooit echt een Nederlander, laat staan een Germaan of zoiets hoeven voelen. Privileges met identiteit.
Veel door mensen verzonnen verhalen wegen nogal zwaar. Religie, geld, mensenrechten en natiestaten. Übermenschen en uitverkorenen. Goed en slecht. Allemaal verzonnen.
In het nauw gedreven gedachten vormen me. Ik probeer een overtuiging te omschrijven vanuit mijn bubbel. Een cliché.
Ik ben een mens, gelijkwaardig aan anderen, onderdeel van de natuur, in een alsmaar uitdijend universum. Krankzinnig genoeg.
…
Na dat zware gedoe, geef ik de planten water met een plantenspuit, pluk wat dooie bladeren en kijk naar buiten waar het grauw en waterkoud is. Ik doe de verwarming een tikkie hoger, brood in de oven en zet koffie op het vuur.
Daarna voel ik me een moment intens gelukkig.
Geen idee waarom. De planten? De geur van koffie? Dat er geen reclame te horen is speelt vast een rol. Ik neem maar aan dat het niks met genocide te maken heeft. Of toch, misschien is zoiets doodnormaals als thuis zijn wel exact het tegenovergestelde.