Gezapige genocide — ‘Ben je zo politiek, of is dat je links hoger opgeleide hobby tegen verveling?’, reageert een dierbare vriend in een vriendenapp. Het gaat over het songfestival en ik had de deelname van die genocidale bezettingsmacht benoemd. — ‘Negeer ‘t, Twien. Duik lekker terug in je bol wol en schrijf er anders een gezapig stukje over.’
Oké dan. Hier kort een brokje wereld wat me dwars blijft zitten…
‘De Belgische zanger Mustii had tijdens de tweede halve finale op zijn arm het woord peace geschreven, tot onvrede van de organisatie van het festival’, stond in een nieuwsbericht. De olifant in de kamer is bepaald geen kinderfeest. Maar goed, ik maak me druk over een liedjeswedstrijd. Dat is semantisch behang ten opzichte van wat er echt gebeurt.
Voor wie het nog niet weet, de basis is geen complex verhaal: sinds 1948 wordt een natiestaat op basis van afkomst geclaimd en wordt het merendeel van de inheemse bevolking afgejaagd en doodgemaakt. Momenteel plegen ze al zeven maanden een MH17 per dag aan moorden op een onderdrukt volk. Een belediging voor de mensheid.
De halve wereld lijkt krankzinnig. Vredesprotesten worden gezien als discriminatie. De president van het land dat nu genocide pleegt, opent hier het holocaustmuseum. De VS bedreigt het Internationaal Strafhof in Den Haag, omdat het oorlogsmisdadigers wil arresteren. De Nederlandse staat steunt de massamoordenaar én is straks verplicht hem te arresteren. 🤡 !? ‘Den Haag, stad van vrede en recht’ m’n reet. Menselijke gelijkwaardigheid lijkt niet alleen ondergeschikt te zijn aan winsten van wittenboordenmultinationals, maar ook aan dat racistische kolonisatieproject.
Vergelijkbaar met het songfestival was voor mij de intens depressieve leegte die ik voelde op de kerstmarkt waar ik in december was. De nepvrolijkheid was een behoorlijk contrast met de demonstratie waarmee ik langs die kerstmarkt liep. Daar klonk een saamhorige woede waardoor ik een positieve energie voelde. Het gaat over gelijkwaardigheid, maar grote politieke partijen zeggen van de demonstranten dat het tuig is dat niet in Nederland hoort.
Ik zag een foto van een speeltuin voor een muur die daar een volk gevangen houdt in hun eigen land. Een muur die er staat om de suprematie van het volk van de bezetter te beschermen. Het deed me denken aan de film The Zone of Interest, over een kampbewaker die met zijn gezin vrolijk naast Auschwitz woont. Hoe zou het zijn om naast een genocide te wonen? En straks, als het meezit, twee staten waarbij ouders naast de moordenaars van hun kinderen wonen? Als je genocide hebt gepleegd, mag je dan nog meedoen?
De meeste organismen zijn van nature egoïstisch, dat schijnt van belang voor het voortbestaan. Landen, rechten, geld zijn net als goed en slecht, praktische menselijke verzinsels. Ethische normen variëren sterk per plek en periode. Als ik dat soort dingen leer, helpt dat met relativeren, maar geruststellend is het niet. Uiteindelijk vinden de meeste mensen van zichzelf dat ze deugen.
Welvaart is ook een gezapig bubbelbad van individuele onbezorgdheid, gebouwd op miserie van anderen. Het is voornamelijk waar ik fijntjes in kan ronddrijven, gezapig over wil schrijven, absurde grapjes over wil maken. De vreugde om wat ik heb aan geluk is groter dan de luxe boos te worden over de parasieten die we zijn. Maar toch, weltschmerz: Een persoonlijk melancholisch gevoel veroorzaakt door het besef van de kloof tussen de ideale wereld en de harde realiteit.
Ik brei er hier een einde aan met enigszins hoopvolle woorden van de Canadees-Joodse auteur en activist Naomi Klein. (Trouwens geen familie van de gediskwalificeerde Nederlands-Friese songfestivaldeelnemer en subtiel activistisch te noemen Joost Klein.)
Naar aanleiding van de studentenprotesten zei ze: ‘Ze willen een ander systeem. En een toekomst waarin iedereen gelijk is. Dat is geen weeïg links idee, maar een radicale opvatting’ en ‘Jullie zijn niet gek. Jullie houden het goed in de gaten en jullie hebben een hart. Dus hou vol’.
...
Don’t stop talking about Palestine #freepalestine 🇵🇸