Luguber deinend Alles is blauw en trager dan in de bovenwereld. Een stervormig putje met kleine gaatjes op de bodem lijkt een logo van iets cyberspacerigs. Niet ver daarnaast dansen twee kluwetjes Hindoestanenharen. Als ik een film zou maken, zou hij onder water beginnen, bedenk ik onder water in het zwembad.
Vreemd eigenlijk dat haren los van een lichaam tamelijk smerig zijn. Hoewel, dat hebben andere losse lichaamsdelen ook. Als de film een thriller zou zijn, zou er een vinger op de bodem liggen. Luguber deinend. Met een ring erom.
De omgeving draagt de scenes, zoals muziek dat doet bij Tarantinofilms. De regendruppels op de ruiten buiten fragmenteren en draaien de wereld om. Het bad binnen is rumoerig door alle soorten baantjestrekmensen op de woensdagochtend. Alle tinten water zijn warmer dan buiten.
Onder water hoor ik gedempt geklots. Ik ben er de helft van de tijd. Momenteel iets te lang. Ademen kan alleen uit. Luchtbellen vallen naar boven. Alle blauwen gaan aan me voorbij alsof het m’n laatste kleuren zijn…
Opeens weet ik welke kleur de vloer in m’n huis moet hebben. Opgelucht kom ik boven.
Langs het wegsijpelende chloorwater galmt radiomuziek m’n gehoorgang in. ♪ Can't Get You Out of My Head ♪. Het einde van de scene. Water boven het water ziet er veel natter uit. Alles is weer lullig.