Tsunami aan groeten Een lange blonde vrouw groet twee mensen die voor me lopen door haar ogen dicht te knijpen en te glimlachen. Maar ook door daarna haar tong uit te steken en nog eens te knipogen. Én daarna enigszins redelijk guitig te grijnzen. Ik ben tegelijkertijd verbijsterd en ontroerd. Een tsunami aan groeten voor twee mensen. En dat binnen een seconde op nauwelijks een vierkante meter. Ik wil hetzelfde bij haar proberen, als een teken van waardering, maar ze kijkt me niet eens aan. Had me nooit gelukt ook, vooral dat guitige grijnzen niet, ik wist meteen al niet meer hoe dat eruit zag. En een lap vlees uit m’n mond als begroeting vind ik eigenlijk best eigenaardig. Het hele staaltje gezichtsbedrog is wel eng bedenk ik ineens. Er gaan haren overeind staan op plekken waarvan ik niet wist dat ik haren had. Ik voel een koortsachtige warme golf door me heen gaan. Ik blijf staan, draai m’n hoofd om de vrouw nog eens te bekijken en verlies bijna m’n evenwicht. M’n kleren zijn plots compleet doorweekt voel ik. Als ik weer voor me kijk, zie ik dat ik geluk heb gehad. De mensen voor me zijn verdronken.