Klap
Toen ik jonger was ging ik vaak naar concerten. Ik was daarover best tevreden maar op een zeker moment verloor ik niet zozeer mijn interesse in de muziek maar werd ik onzeker over mijn eigen prestaties langs de lijn. In de oude dagen was ik een enthousiast klapper, ik kon overal wel om klappen mits het door een ander op een podium, verhoging, werd uitgevoerd. Mijn handen sloegen goed op elkaar maar ik was ook alles behalve kritisch daarop. Op een dag in volgens mij september 2018 veranderde dat, ik stond er nochthans lekker bij, in de buurt van een goede stevige muur onopvallend tussen de rest van het opvallender publiek, meer centraal opgesteld en duidelijker voor enige extra visuele aandacht uitgedost. Het vijfde nummer eindigde en ik begon met slaan. Het klonk eigenlijk heel flets, ik hief mijn handen wat hoger zodat ik er zeker van kon zijn dat dit mijn geluid was en niet van iemand in de nabijheid. Het was absoluut afkomstig van mijn beider handen, die zijn aan de ruime kant, groter dan nodig voor iemand van mijn geringe postuur, maar het klonk maar wat slapjes.
Al die concerten had ik waarschijnlijk zo geklapt, daar schrok ik behoorlijk van. Dit was ver beneden fatsoenlijk niveau. Ik liep een beetje door de zaal om anderen te horen en die konden dat veel beter, ritmisch, vol energie, sommigen stopten er zelfs warmte in, daar kon ik niet aan tippen. De avond werd geen succes, ik deed mijn best om beter te applaudiseren maar het klonk gewoon niet lekker. In en in triest trapte ik met tegenwind en door de regen terug naar mijn huis. Ik was een tikkie beschonken, de drank moest mijn teleurstelling over mijn waarderings vermogen verbloemen. Dit was ook al niet gelukt, wel had ik bij thuiskomst niet alleen de gebruikelijke piep in de oren maar ook koude vingers, voeten en de hik.
Thuis ging ik op de bank zitten klappen, een half uur lang. Op zoek naar het effect defect, het was waarschijnlijk niet het juiste moment, de wond te vers in het lijf. Het leek er op dat ik niet beter kon. Hoe kon het dat ik er nu pas achter kwam hoe slecht ik ben in publiek zijn terwijl ik nooit iets anders ben, was, niks anders wou, dan lekker in de zaal staan of zitten klappen voor anderen. Het leek op mijn lijf geschreven, appeltje, eitje. Betalen, binnen lopen, wachten op aanvang en dan los, klappen gaan. En dan dit geluid produceren. Ik wist één ding zeker dat ik hier meer en langer op moest oefenen.
Drie dagen daarna had ik een schema opgesteld voor klap trainen. Interval, langzaam beginnen, alsof je naar een festival gaat en daar dan van elke band maar drie nummers beluisterd en weer door naar de volgende tien minuten. Ik oefende thuis staande voor de tv met live muziek op dvd of youtube, soms alleen een live cd, ik heb ook maar drie live dvd's dat wordt toch eentonig, noch iets eentonigs erbij, dubbelop met dat suffe geluid dat de holte van mijn handen produceren. Goed de eerste maand deed ik iedere week iedere dag vier minuten klappen op drie x 3 nummers. Ik bracht variaties aan in snelheid, kracht en volume. Dat laatste bleek heel moeilijk, ik had daar voor duidelijk geen aanleg.
Na een maand ging ik over op 3 x zes nummers, een showcase lengte, dan om de dag, je moest je handen ook laten rusten had ik gelezen in de klap vi (vee international). Dat deed ik dan ook maar. Die auteurs waren profs en konden beter dan wie dan ook met twee handen blijk geven van de best mogelijke waardering voor alle soorten podium presentaties. Deze mannen kregen de handen op elkaar voor hun manier van klappen, applaus voor applaus. Ze klapten voor de besten van de besten. Iedereen met een beetje naam wou ze in de zaal hebben zitten en of staan. Zo'n advies negeer je beter niet.
Mijn onvrede over eigen geklap bleef echter aanhouden. Op training ging het nog wel maar live was het barslecht, meestal vertrok ik al uitermate teleurgesteld in eigen blijk van waardering tonen na drie nummers van de band die dan toevallig daar stond te presenteren. Ik wou ze super inspireren, mega blijk geven maar het klonk slap, inspiratieloos en vooral zacht. Ik deed alles volgens het boekje, wisselde snelheid, handhoogte, bolde de handen voor voller geluid, niks hielp.
Ik verhoogde de trainingsintensiteit, op zoek naar mijn piek moment. In de hoop dat ik ook ooit applaus zou krijgen voor de mijne, dat iedereen in de zaal bij artiest x inclusief x zelf mijn waardering omzette in eigen, een lopend applaus zou volgen, tot in een soort oneindige cirkel, infinfinfinnity applaus, groot feest zou volgen, iedereen elkaar op handen dragen, top avond. Dit gebeurde nooit, ik bleef even zacht onopvallend en lelijk klappen, niemand keek er van op, sommigen zelfs van weg, ontevreden over onkunde.
Een half jaar later deed ik nog een halfslachtige poging via een hele kostbare aangelijnde cursus klappen gegeven door één van de toppers in dit genre publiek, de man had eigenhandig toen nog totaal onbekende artiesten bekend geklapt. The Jacksons, Take That, Blink 182 en Bill Clinton, ik noem maar wat. Wat Messi is voor voetbal is deze man voor Messi, een top fan. Niet te missen belangrijk, zonder zo één was Messi niet verder gekomen dan de B junioren van Las Palmas, amper goed genoeg voor de vaderlandse amateur competitie, eerste klasse Zuid Oost. Het is ook maar goed dat dit oorblog werk zoveel opbrengt anders had ik deze cursus niet kunnen betalen. Het hielp verder niks, ook de cursus leider kon me niet beter leren klappen. Hij wist niet waar het aan ontbrak, zag dat ik graag wou, wil zelfs, maar er ontbrak vokgens hem iets in mijn complete gesteldheid waardoor ik alleen maar flets en vrij lusteloos kon klappen. Ik kreeg na de helft van de cursus de helft van mijn geld terug omdat de leider vond dat hij mij niet kon helpen en omdat mijn geklap de andere wel getalenteerden onzeker maakte. Echt heel triest.
De vervolgstap was klap therapie al na vijf sessies was duidelijk waar het probleem zat. Het was een aangeboren gebrek aan applaus competentie, het inwendig volume had onvoldoende draagvlak. Het kon alleen veranderen met een zeer gevaarlijke operatie. Mijn skelet zou dan moeten worden verzet naar een iets andere positie ten opzichte van mijn nauwe omgeving. Het risico op complicaties was enorm en daarom was het beter om maar gewoon niet langer anderen te waarderen in elk geval niet zoals ik gewoon was te doen. Een tweede probleem kwam ook aan het licht, het was ook zo dat ik zelf ook niet werd gestimuleerd door applaus van anderen. De applaus ik connectie was er niet, in een virtuele omgeving werd ik daarop getest. Met een AI bril op stond ik in zalen, ontving slap applaus van vijf man en een paardenkop, een stevig applaus van een goed gevulde zaal en een daverend applaus van een stadion vol uitzinnige mij fans maar het leverde geen enkel effect op, slechts ergernis over het lawaai las men op de meters.
Daarna ben ik eigenlijk opgehouden met mijn fan bezigheden. Het was inmiddels duidelijk dat niemand mijn waardering erg waardeerde, ook ik niet. De tijd was aangebroken voor verandering, het tijdperk zonder anderen te voorzien van ondeugdelijke aanmoediging en mijn eigen ongewaardeerde weg te gaan. Misschien zou ik dan een nieuwe manier ontdekken om toch nog iets van waardering te kunnen laten blijken voor een ander of anders om te leren leven zonder applaus te geven voor andermens roerig leven. Daarom dus dat u mij dan nu echt niet meer kunt zien staan bij een muur in de buurt van het podium waarop u staat om te laten zien en horen hoe verhipte knap het is dat we dit allemaal samen op poten hebben gezet. Het zou echter zomaar kunnen dat ik een dezer dagen toch een unieke manier ontdek om mijn waardering daarvoor toch te kunnen uiten. Dat zou voor later een zorg minder zijn.