Bij het voetbal komt vaak toeval kijken, toeval = geluk of pech, dat je gunstig toeval (geluk) kan afdwingen en ongunstig toeval (pech) dus opdringen. Dat is voetbal wijsheid. Dat eerste vooral, hett tweede zeggen ze er niet bij. Overal komt toeval, het leven is een grote vreemde opsomming van eigenaardige botsingen. Ik bots net niet tegen een andere fietser op die van rechts kwam, sorry zegt hij, het was in Engeland. Ik lette niet op. De man ging heuvel af, had goede remmen. Niks sorry, well done. Dat had zomaar ongunstig uit kunnen pakken, ieder net niet moment goed of slecht, is een mislukte botsing/aanraking.
We komen altijd ergens in aanraking met elkaar en met elementen om ons heen, gemaakt van andere toevallige ontdekkingen, half bewuste besluiten. Zuurstof, pollen, virus. Ik maak net een afspraak met een vreemde een mens actief bij een bond waar ik lid van ben. Ik heb een lidnummer, ik zag een mogelijkheid om een afspraak te maken. Ik kon ook op dinsdag en donderdag naar een inloop spreek uur, zou ik dan een ander spreken en maakt dat uit voor het verloop van het gesprek. Ik kon kiezen uit een beperkt aantal data. Toeval. Niks weet ik, ik bepaal waar het overgaat, maar dat het daar overgaat is mij overkomen.
Ik sta nu ergens op het veld en ik trap een bal, de bal kon maar een kant op en daar trap ik hem heen, de bal is nu uit beeld, ik zie hem niet meer, ik moet wachten. Ik sta nog midden op het veld en doe nu dit, ik schrijf en schrijf ik publish (niet mijn woordkeuze..) ik ben het kwijt, geen idee wat nu.. iedere actie lijkt op een speler in de mist, die links en rechts ballen ontvangt en door tikt de mist in, en dat is wat het is.
In die mist kom je soms andere spelers tegen, soms maar 1 x soms een aantal uur per dag, je praat er mee, iedere zin en woord stuur je de kant op van een ander denkende dat wat in jouw hoofd zit, precies zo terecht komt. Begrepen, gevoeld. Zelden is dat waar, het lijkt of de mist om je heen ook in de ander en in jezelf zit. Zei je dat, ik ben het vergeten, ik dacht dat je..
De meesten bots je tegen aan en zegt sorry, bedankt of leuk. De woorden komen in je op. Maken zich vrij, zijn beschikbaar. Gevoelens ontstaan naar gelang het moment het toelaat, wat voorradig is en nodig.. in al die tijd in de mist in dat hele grote veld weet je dat er andere mensen en dieren en planten zijn die ballen ontvangen net voor jou, doen afwijken zodat jij een bal krijgt die op weg was naar een ander, maar dat weet je niet.
Het is toeval wie je bent, wat je denkt, je kleur is, of je een tobber bent of doener, een schrijver of lezer of alle twee. Zelfs toeval dat je blijft wie je bent, en hoe aantrekkelijk je nu bent of later. Hoeveel je denkt en waar aan.. en zo maar door.. het zit er op eens in en dan stuur je het op. De mist in.
Dit internet is aanwezig ik tik wat ik denk, ik denk omdat ik het denk, het is er, ik zie een leeg wit vlak, mist. Ik vul het op met een heleboel bekende woorden, in de beste volgorde en zo nu en dan een moeilijke, Dan gooi ik ze de mist in, cyberspace, space, grijze massa, ogenblik. Geen idee waar het heen gaat en wat er kan gebeuren in een fractie van een seconde. Is er oog contact? Zal er iemand deze bal ontvangen of lost ie op in de mist. Ligt uren stil. Gaat aan iedereen voorbij. Iedereen gaat er aan voorbij. Iemand leest dit. Meer mensen lezen dit niet. Ze lezen dit niet omdat er uit andere richtingen andere ballen komen, de mist laat het niet toe.
Ik weet niet wat ik mis en wat ik zal krijgen. Ik weet amper wat ik bezit en hoelang. Wie heeft dit Acertje gemaakt en wie is Linus en Sylvia Mint. Wat heeft Ubuntu met Ubuntu van doen? Tik door. De mist is nog even dik.
Is het ongelezen beter dan gelezen? Het is ongelezen beter dan gelezen. Gelezen is het beter dan ongelezen. Is het gelezen beter dan ongelezen? Het is gedacht en opgeschreven, op een moment in een kamer in Z, s'ochtends voor de lunch en zonder ontbijt. Ik publish het en dan .. is er toeval, nog meer toeval. Zucht..
snotter, gerommel in mijn buik..
Lees zachtjes, anders word je wakker.