Oppassen Imagines 3 kinderen, uit haar derde huwelijk. Gezamenlijk Agenda Punt 4
Voorbereiding
De dagen voor Imagines kinderen uit haar derde huwelijk, gelukkig haar enige huwelijk op aarde, de rest in andere dimensies en op andere planeten, hier op bezoek kwamen lag ik heel vaak en lang op bed. Ik was niet ziek maar spaarde mijn oer krachten, onmenselijke krachten, niet dat ik een hekel heb aan kinderen of zo, en andersom ook niet, niet altijd, hangt er vanaf wat ik heb gedaan of zij denken wat ik doe. Kinderen zijn nou eenmaal energieker dan planten, zelfs als Imagine. Deze drie bloedjes overleven meestal 90% van de tijd bij hun pappa, Bananaman. Ja, voor mij was er Bananaman. Ik kan er nu niks meer aan doen. Het was een vruchtbaar huwelijk, maar ja, met zo'n man kan je niet anders verwachten. Imagine heeft met hem drie andere Imaginaire heldhaftige Banaantjes op de wereld gezet, het zij zo.
De namen zijn, ik moest dit uit mijn hoofd leren, de oudste heet Piet Sang, inmiddels 13 jaren jong en dus bijna rijp. De tussenin banaan heet natuurlijk Malcolm (in the middle) en de jongste telg Bananabelle, een zeer energiek meisje van 9. Die laatste naam blijft tenminste hangen. Ik ben na opstaan bezig geweest met plannen uitvoeren, in de agenda zetten is heel eenvoudig maar die dingen regelen dat valt niet mee. Het is voor een man zonder ukkies vreemd om opeens de wereld van het kindvermaak te moeten betreden. Mijn niet echtgenoot Imagine was deze dagen voortdurend bovenop de hort, werken bij een onderwijs centrum voor moeilijk aflerende ouderen, en bezig met haar nog te publiceren novelle, de bijbehorende literaire promotie. Daar had ik dus wat dit betreft helemaal niks aan.
Ik moest zelf op zoek naar de Bios en het Combi alles in één park, dieren en pret. Waarom ze van hun moeder niet gewoon kabeltelevisie bij de buren Peper en Zout mochten kijken weet ik niet, zo moeilijk is dat stel niet. Ze gaan heel goed om met hun Geraniums en maken zelfs het speelgoed grondig schoon met de daarvoor bestemde middelen. Kinder Bios films in mijn tijd waren toch iets anders dan nu, ik verwacht Frank en Frey, De Reddertjes, Aristocats, Mary Poppers en dergelijke Disney Klassiekers, al kijk ik liever naar de iets modernere, eh ja, ik ben een groot kind, dat weet ik heus wel. Hier thuis kijken we volwassen films en disney, pixar en dergelijke animatie, vinden wij geen probleem, maar wij mogen dat. We voldoen aan de wet volwassen films, 18 plus kijken. Kinderen mogen niks. Vandaar waarschijnlijk dat de kinderfilms in filmhuis Pastei bol staan van geweld, monsters en humor waarvoor ik me niet hoef te schamen. Het was een meevaller dat Bananabelle al 9 is en niet 8. De keuze is dan meteen omgekeerd, dan is het knuffelen tot je een ons weegt. De geschetste opvoedkundige lijn tussen geweldloos en geweld zit bij 8 jaar.
Ik kon kiezen uit Drakendoder 666 ; Het razend, ziedend smeulend vuur, K3.3 Breezersletjes op toer, Maden in China (made in USA met subsidie uit Europa), vleesetende muggenlarven veroveren de wereld, Sul de Zombieseksueel op cruise vakantie en de laatste De Vrede, een film op zee, die koos ik, dat leek me wel oké. Als Pirates of the Carribean liefhebber dacht ik dat dit ook zoiets zou zijn. De kids voorstelling begon pas om 9 uur 's avonds, alle eerdere tijdstippen waren uitverkocht. Vast veel ouders die hun kinderen meenamen naar deze spannende kinderfilm. Dat was dan dat, vervoer regelde Imagine maar, ze zou hopelijk meegaan naar de Pastei Kinderbios als hun en ook mijn begeleidster, het zijn tenslotte dankzij haar eitjes en Bananaman zijn zaadjes eigengemaakte mini banaantjes.
Dat andere zoeken leek een ingewikkelder keuze dan het was, er bleek in ons land nog maar één alles in één park te bestaan. Het Apenbeul, inmiddels overgenomen door Sjaak Inc. Hier heb je dieren en machine pret in een groot park, Sjaaks Grote Geluk Dieren en Pretpark was de nieuwe naam van Het Apenbeul. Gevestigd op het terrein van een oude, 15 jaar geleden ter ziele gegane chemische fabriek. Je mag er vanuit gaan dat alles goed gesaneerd is, toch. De tickets online bestellen was een ramp, bellen was simpeler. Je hebt dan namelijk iemand aan de lijn die niks anders dan dat met tickets doet, dat kon ik niet maar dankzij de telefoon wel, soms wel, ik geef toe vaak is probleem oplossend bellen zo eenvoudig niet maar in dit geval wel.
Hoe zou dat gegaan zijn bij bedrijven toen ze ontdekten dat mensen aan de telefoon direct geholpen konden worden, later met de mail nog een keer. Wat moesten ze allemaal doen om te zorgen dat dit niet meer kon. Nou zei probleem bedenker x, we moeten een menu instellen voor al die mensen zodat ze een nummer moeten toetsen, na het toetsen, 'Toetsen' zei men toen? De man spoelde vooruit in de tijd, en zodra iedereen met de toets telefoon kon bellen, onder andere dan... Nou nu dan zei bedenker x wederom, we moeten en dus gaan we een menu bedenken, we hebben al een antwoord apparaat, dat is op zich al iets, maar mensen hebben daardoor het idee dat ze niet worden geholpen, nu denken ze dat ze straks worden geholpen. Dat lost voor ons vaak al veel problemen op, Mailen moeten we gaan regelen via een contact formulier, zei probleem maker y, daar nog voor een verwijzing naar een verwijzing, en dan komen ze heel misschien uit bij dat ene formulier, we brengen daar beperkingen in aan, en ook rare menu opties, en altijd en overal de optie groot blinkend en knipperend, voor de onrustige onbevredigde klant om ons dure niet hulpvaardige hulpnummer menu te bellen. Dat contactformulier is een html teken vakje met beperking op aantal tekens, zeer onoverzichtelijk. Voor andere problemen zei denker s, liggen we er ook vaak uit, van het wijde net, of kunnen niet binnen 3 dagen reageren omdat het druk, heel druk is, ja, nou en dit is nog maar het begin. Vervolgens, zegt denker z, nemen we mensen aan zonder enige binding met ons bedrijf, deze betalen we niks, nada en die worden dan dagelijks uitgescholden door mensen die terecht razend zijn op ons, daar ergens verderop, onbereikbaar, ook met wifi, maar het mooie is die b_ellende boze mensen, als ook de door ons een schijntje betaalde mensen kunnen de problemen door ons gemaakt, wij den kapiteins der industrie, niet verhelpen, oplossen, hoe cool is dat...Stukje onmacht op aarde aangemaakt met IT en dergelijke, zeiken ze op elkaar en niet op ons.
Het park zag er op de afbeeldingen ondanks de ligging op een gif dump goed uit, de bomen waren duidelijk groen, het gras maar net iets minder duidelijk. De leeuwen lagen er fotogeniek en ogenschijnlijk fit bij, de rest leek eigenlijk ook goed uitgerust, ze spanden zich niet overdreven in, niet één beest in beeld had in gevangenschap zijn eigen hoofd afgeknaagd. De attracties schitterden in de zon, 's avonds baden ze in het lantaarnlicht, ze deden wat mijn ongetraind oog betrof niet onder voor de attracties van Euro Disniewaarland. Deze reservering telefonist was ook behulpzaam, zoiets helpt een onbeholpen, kinderloze tijdelijke oppasser man met keuzes maken. Twee dingen had ik geregeld. Ik kon die middag weer zielstevreden een drietal Deeveedees laten draaien in de speler, bekijken, later die avond met de door onwillig aflerende ouderen vermoeide Imagine voldaan naar bed en dromen van onstuimige dadendrang.
De aflevering
De dertiende van de elfde werden de kinderen afgeleverd door de ex met de Bananabus. Hun naturel ouders maakten verder geen werk van gezellig contact, totaal niet. Het leek meer op wat DHL doet maar dan nog zakelijker en onvriendelijk. De geleverde pakketjes zaten echter vol leven, energie, en weet ik veel wat, ik kon het niet meer herkennen, te lang geleden. Hete drukte of zo. Gelukkig leken ze niet teveel op hun superheld pa Bananaman en wel op Imagine, maar verder niets dan lof voor de Koning der Bananen, op deze drie kinderen passen, laten opgroeien en dat dag in dag uit, dat leek me niet niks. Imagine wees me er op dat Bananaman het opvoeden overliet aan dertig hulpjes en een paar uitgerangeerde superhelden, Aardappelvrouw en Mister Wortel. Hij was immers altijd bezig met zijn bananenhandel republiek en znn. Het Chimperium Exc. Ik moest toegeven uitbesteden maakt opvoeden wel makkelijker.
Dat kon ik niet, Imagine wel, zij doet namelijk aan werk. Vooraf had ik al diverse prikkeldraad versperringen neergezet bij de meest kwetsbare planten maar echt helpen deed dit niet. Superkinderen hebben natuurlijk diezelfde enorme krachten. Mijn versperring betekende niks, slechts een uitdaging. Bananabelle zat met haar lange haren voortdurend vast in het prik draad, van lieverlee was ik gedwongen om de blokkades te deblokkeren. De planten werden daarna ontzien, voor een kind is een plant niet veel, het piept niet, danst niet, maakt geen beats, zet niks online, een plant is berucht onopvallend, staat alleen maar daar. Hooguit loop je er een keer net als je pa en ma per ongeluk tegenaan, en knakt de spirit. Planten zijn veiliger bij kinderen van deze leeftijd dan IT en andere huisraad. Wist ik veel.
Ons huis is wat IT betreft kind onaardig, geen internet, geen kabel, een dvd speler maar bijna geen kinder films, ahum, geen moderne kinderfilms. De kinderen bleven me er op wijzen dat dit spul er allemaal niet was, dat werkte mij op de vele zenuwen, dan pas merk je hoeveel zenuwen er wel niet bezig zijn in je lijf, en overal, niet allemaal in je koppie. Neen in de voeten, op de rug, er in, in de maag, de nek, neusvleugels, waar dan ook, altijd zit er wel één. Blij toe dat we al snel ergens naar toe gingen met pret en dieren en wifi, lekker vroeg. Een uur passen en meten en ik was al op, gedraineerd van levenssappen.
Het Alles in Een Park
Overlevering
De kinderen waren de autodeur nog niet uit, onze huisdeur in of ze moesten alweer stappen in onze purperen kleine gezinswagen met sirene en gele hartjes, een ander kleiner soort Bananamobiel. Drie kinderen is meer dan een klein gezin. Na 5 kilometer moesten we even ruilen, ik achterin zitten Bananabelle voorin, nu zat ik tussen Malcolm en Piet Sang in, Malcolm was duidelijk van streek, heel gevoelige jongen als het om het midden gaat. De rust keerde niet weder maar ze sloegen elkaar tenminste niet de kop in, waarom auto's, verveling en jengelen zo goed samen gaan is niet echt een raadsel lijkt mij. Het behoeft niet eens uitleg. Hier in dit land niet, je ziet overal alleen maar drukte, in en om woningen, het knagend en poepend vee, duizenden andere wagens, nooit een hoge berg, donker oerbos, peilloos diep meer, niks buiten het autoruit is rustig, kalm. In de auto, benauwd, klein, vol knopjes, hendels, koffiehouders, pluggen, klepjes, de ratelende motor, het zoef zoef om ons, achter de ramen, de radio, knipperende lampjes, usb poorten, cd speler. Om ons alsmaar meer wagens, gebroken witte strepen. Niks daar is verdomme rustig, doet niks of kalm aan, mag niet eens, alles is ergens mee bezig. Doe je dat niet na, volg je het niet, mens eigen, dan klopt er iets niet. Wij deugden wel. Mijn billen waren inmiddels door de spanningen zo stijf dichtgeknepen dat alle lucht ertussen was verdwenen, ik zag overal nieuwe mogelijkheden op ongelukken en wat verder aan de zijkant overal vervuiling, industrie, uitstoot, stront, uitlatingen, omgekeerde vlaggen, onrust op onrust, wat mij betreft zouden we nu nog huiswaarts keren om daar niks te doen met minder, kijken naar buiten, of beter naar een muur, een wand doet tenminste niks opmerkelijks, die klei is droog, staat fokking stil. Echter, tickets op zak. Geld uitgegeven, diverse broodjes, fris, brandstof, andere dingen in het park, spul voor de weg terug, kortom voor die terugweg was er geen weg terug. Dan te bedenken dat de afstand naar Sjaaks amper 50 kilometer was. Imagine had nog niks gezegd over de hele planning en dat beangstigde me, geen goedkeuring, niks, alleen een geheimzinnige glimlach.
De grote torens en de stellingen van de 8 tot 5 banen van het grote pret en plezier park doemden al op na 15 kilometer rijden, dat was een geruststelling. We reden niet verkeerd, dat is trouwens onmogelijk met Imagine aan het stuur van de kleine wagen. Ze waren immens, die banen. Wonderlijk dat ik er nooit eerder op had gelet.
Aankomst
We arriveerden precies op tijd. Het parkeerpark was halfvol maar het was reusachtig, halfvol was veel. Heel veel, hier hadden ze een buitenwijk van Parijs kunnen bouwen, inclusief vijf drukke politiebureaus. Nu stonden er auto's helemaal stil. Na parkeren was het nog 2 kilometer lopen naar de entree poort, dan nog 500 meter naar de entree poortjes en dan nog 100 meter naar het ticket centrum. Het was betaald parkeren, het parkeer bonnetje diende om de andere poortjes te openen. De echte tickets werden pas gekeurd in het hoofdkantoor van de ticketservice. Daar begon dus de entree file, het point of no return van deze rij kwam snel, na een bliep waren we weer eens gelegaliseerd, zoals zo vaak, zo verdomde vaak, iedere dag bewijzen dat je iets mag hebben, kopen, bezitten, ergens mag zijn, binnen komen, betalen, bellen. Rijden maakt me gespannen en dat maakt me melancholisch en sikkeneurig.
Na binnenkomst moesten we een route bepalen door het park. Ik begon al wat kritisch te zijn over deze pret keuze. De bomen zagen er toch niet zo groen uit, er zaten scheuren in de panden, druk was het wel, het gras vertrapt of zo, het rook muf, alles om ons heen stond in de schaduw van de acht tot vijf banen en de bewaarde monumentale chemie torens. Het was allemaal gesaneerd toch, er was niemand omgekocht of zo. Neeh, we zijn immers bezorgde ouders met vrolijke drukke kinderen, ja nou. Op zoek naar pret en dieren en wifi, de banaantjes dan, ik kan ooit een keer zonder wifi, ooit. Bananabelle was altijd ergens naar op zoek maar we wisten nooit wat, en zij ook niet, maar ze zocht wel en vaak, en snel. Het zweet bleef op mijn rug staan, de billen strak.
We kozen voor een rustig begin, het dierenpark. Dat zat aan het noordelijk einde en in het oostelijk deel van het park. Een flinke tippel, ik nam Bananabelle op de schouders en Imagine liep rustig zwijgend met de beide jongens. Kalm, beschermd met wifi, een soort netwerk bubbelschild om ze heen, daar binnenin reclame, wedstrijd en koopdriften.
Ik was vroeger verzot op dierenparken, nu maar iets minder. Ging er derhalve vanuit dat kinderen kinderen zijn en blijven, dus gek op dierenparken. Sommige dingen veranderen niet zo snel. Dit park was echter duidelijk andere koek, de op het plaatje zo rustig slapende leeuwen waren heel actief, nijdig, en net wat anders dan andere leeuwen. Geen van de dieren leken de dieren te zijn die ze waren in andere tuinen, zowel uiterlijk als innerlijk, vooral dat laatste. Ze waren verhit, onrustig, obstinaat en overall pissig. Alle bezoekers liepen daarom vrij snel en hutjemutje bij elkaar. Hier hing iets in de niet erg frisse lucht, een revolte, dieren opstand, met rellen en brullen van onverstaanbare leuzen, een uitbraak. En jawel, typisch voor ons, de eerste ontsnapte dieren liepen, hipten, kropen en slingerden al door de voorste mensen rijen. Paniek brak uit. Zoals het hoort. Onze kinderen keken niet op nog om, dit was een kolfje naar superhelden Bananakinderhand. Ze leefden er juist van op.
Een opstand
Piet Sang was niet eentje die dieren meteen zonder kans op weerwoord of weerstand terug de kooi in joeg, eerst praten, overleggen, diplomatiek te werk gaan en dan pas de boel weer achter slot en grendel, dan denkt iedereen dat het goed is om vast te zitten. Terug in het stramien, want dat is zo tof. Hij trok zich los en greep een giraffe bij de nek, dat was eenvoudiger dan een neushoorn. Trok een beetje ingewikkeld het kopje van de langnek naar de zijne en deed een soort doeliddel ding, hij kon communiceren met een giraffe. Waarom ook niet. Het leek er op dat Imagine aandachtig meeluisterde met het opgevoerde gekakel tussen Sang en Giraffe. Imagine zei dat de Giraffe zei 'De dieren eisen minder publiek, meer rust momenten, vaker pauze, gezonder eten, grotere kooien, betere wifi, en een gesaneerde bodem en dat binnen 3 uur van nu anders zwaait er wat'. Ik zei 'O'. En daarop na een poosje denken 'Wat zwaait er dan, zwaait dat vaak, kan het kwaad, moet ik me zorgen maken over mijn en onze gezondheid, kun je dat vragen aan een ander, één bron is te weinig' riep ik naar Piet Sang, die had toch al een bizon bij de horens gevat.
Het bleek dat een honderdtal mensen in kooien waren gezet en voortdurend door losgeslagen dieren bewaakt, met hun vele eisen en het geloof daarin standvastig op wacht stonden, niet van plan te wijken voor de eisen werden ingewilligd. Inmiddels waren de bewakers van het park gearriveerd maar daarvan was terecht niemand enorm onder de indruk. Deze lui werden meestal ingezet voor het pretpark en deden dienst als animatie team, hun dubbel taak, spaarde Sjaak geld uit. Nu met spoed opgeroepen, stonden ze daar bij de ingang van het beesten deel nog gekleed in hun animatie pakjes, hoela rokjes, elfen vleugels, kroontjes en pantalons maar wel een verdovingsgeweer in handen gedrukt, waar ze nooit mee hadden geschoten, hooguit een enkel keertje, op een dwaze dronken Britse toerist in een draaimolen. Kortom de gevangen werden nu aan de dieren over gelaten, de directie voor zover wij wisten had na de dierentuin revolutie wifi en dergelijke uitgezet, de deuren gesloten, er mocht niemand in en uit. Ruchtbaarheid was uit den boze. Dit was en bleef een interne kwestie en moest zo worden opgelost.
Nou moe dacht ik, daar gaat ons dagje uit, hoe moet dat dan straks met die prettige hoge acht tot vijf banen. Het is een interne kwestie maar hou alles dan ook binnen de kooien, nu loopt en slingert de hele kwestie overal om. Dit is echt niks. Wat een rot park, reken maar niet dat ik ze op Google positief zal waarderen, één ster meer niet, met een hele nare rot tekst erbij, ik zal er uren aan werken. Snedig, destructief, omzet moordend commentaar. Ik wou weg, had geen zin om een rol te spelen in deze kwestie tussen gevangenen, geld gevangenen, onschuldige toeristen en ergens hoog boven dat al in die torens of waarschijnlijk elders buiten de muren van dit park de leiding, Sjaak en consorten. Ik moest de helden kinderen hierop attenderen en ze uit hun aangeleerde of geboren rol zetten, halen, we waren hier om beesten in een kooi te zien niet om hun aan wifi te helpen en betere CAO voor gevangenschap. Imagine was het met me eens, Bananabelle zat te giechelen op mijn schouders, ik was vergeten dat ze daar nog zat, je verwacht dat ze de anderen twee helpt met heldhaftig zijn. Dit was voor geen uitdaging denk ik.
Piet Sang's keuze
We konden Malcolm overhalen door hem in het middelpunt van onze belangstelling te zetten en te houden, daar is ie gewoon duidelijk in en eenvoudig te overtuigen. Piet Sang was echter niet van plan zijn heldenrol in de denkbeeldige film te vergeven aan een ander, al zeker niet het animatie team. Hij moest en zou iedereen helpen, redden, bevrijden, en zorgen voor rust, sociaal en veilig zijn, iedereen gelukkig maken. Dat kon dus niet want als hij hiermee doorging waren wij niet gelukkig. Piet Sang wou graag zeggen dat hij hier niet mee zat, maar hij zat er mee. Lang en diep op een route paddenstoel in Poortvliet stijl. Zo vervelend iedereen was, de zittende weg was lang, ver, er moest heel wat worden uitgedacht, en over, en af. Logischer wijs kon hij niet anders dan toegeven. Na een half uur puzzelen met woorden en emoties zei Sang Bananaman II 'Oké. oké maar kunnen we dit dan zo onder woorden brengen dat dit eigenlijk een heldendaad op microniveau is, ik kies bewust voor afstand, het is slechts toeval dat wij hier vandaag aanwezig zijn, net tijdens dit beesten gedrag. Ik ga akkoord met deze terugtrekking maar met één kort verzoek, het oprichten van een onafhankelijke commissie die kan onderzoeken of de bodem hier daadwerkelijk gesaneerd is.' Prima zeiden we alle vier tegelijkertijd, gezien de aard van de kwestie en de haast om weg te komen, dat en onze afhankelijkheid van Piet Sang, alleen hij kon net als zijn vader vliegen, gaven we toe. We zouden proberen om de gemeenschap op zodanige wijze te bespelen dat zij niet anders konden dan een commissie overwegen, op zijn minst op de politieke agenda zetten, tevens de daad van Piet Sang onderkennen als ware het een onderscheiding waardig, echte helden geven andere normale mensen mogelijkheden op hun eigen heldendaden op menselijk niveau.' Piet Sang was tevreden over dit antwoord, het was geformuleerd, daarop gaf hij Imagine een hand, deze gaf Malcolm de hand, zo bleef hij in het midden, ik greep zijn hand en Bananabelle bleef giechelen op mijn rug. Piet Sang vloog ons binnen een seconde naar de purperen mobiel. Hij had ons ook naar huis kunnen vliegen, maar dat wou ik niet, ik moet eerst zeker weten wat hij uitstoot voor ik dat soort vlieg afstanden toesta. Onze kleine auto is elektrisch, mijn Imagine kent het verbruik, het is te volgen met de mobiel op een app, dat is beter.
Ik geef toe dat dit niet het meest heldhaftige agenda punt is, maar overmacht is overmacht. Soms moet je zelfs al zou je de situatie kunnen veranderen het niet doen omdat anderen dat kunnen en moeten doen. De kwestie is aangekaart, we doen er verder het zwijgen toe. Wij zaten dan lang en breed weer thuis, Sjaak en het animatie team maakten wel een einde aan de tuin opstand. De volgende dag moesten wij immers naar de film, daar viel niks meer aan te doen, het stond op papier en in de Google agenda, onder andere, ook de Samsung, de Apple, Microsoft, en weet ik veel waar, dan kun je niet meer cancelen. U rekent er op, de punt kom compagnie ook.
Terug, thuis
De terugreis in de purperen mobiel verliep alweer niet zo soepel. Malcolm moest in de midden, Bananabelle moest ook achterin omdat we beide jongens gescheiden wouden houden. Bananabelle en Malcolm op één achterbank was niet veel beter. Ik dacht voor deze dag nog dat meisjes van negen minder klierig waren dan oudere maar dat bleek een vergissing. Malcolm was ondanks het behouden midden aan het einde van de rit in tranen, hij riep luid en duidelijk 'Ik kom hier nooit weer en waarom o waarom mag ik Bananabelle niet veranderen in een bananensoes'. 'Dat hoort niet Macolm, zeker niet als Bananabelle geen soesje wil zijn' zei ik.
Voorin zat Piet sang te mokken, hij vond in principe toch wel dat hij de held van de dag had moeten zijn, de dieren en de mensen redden, de beesten terug in de kooi met een verbeterde CAO, de mensen veilig in de wandelgangen tussen de kooien. Veilig genoeg voor pret in de grote zwierige acht tot vijf banen, iedereen gelukkig maken. Nu deden andere mindere lieden, leden van het animatie team dit. Dat je als superheld niet per c nodig bent om de wereld te behoeden voor de zoveelste ondergang was voor Bananaman Junior een moeilijk te leren les. Ik zei dat hij ons toch had gered van de woedende populatie en de amateuristische maar uiteindelijk toch geslaagde manier waarmee het animatie team de muitende dieren terug in gevangenschap had gepraat, en verdoofd. Dat hoefden wij niet mee te maken, maar ik sprak tegen dovemansoren, verborgen onder een hoofdtelefoon luisterend naar gangster rap. Geen woord via mijn mond kwam van buiten naar binnen, Imagine kreeg het er ook niet in. Het was toch meer een kind van Bananaman dan van Imagine.
We kwamen wel aan, het eten stond niet klaar. We hadden in het park willen eten maar na de vlucht en de wanorde in de hele buurt door het loslopend tam wild hadden ze de noodtoestand uitgeroepen in de gemeenschap. Alles was gesloten, zelfs de snackbar. We moesten wat bestellen voor we Bananabelle naar bed konden sturen, Malcolm er net achteraan, en dan Piet Sang. Zo bleef de bed tijd pikorde op regel en maat. Dit was opvoedkundig belangrijk had ik gelezen in de Gazelle. Later bevestigd door de Parkiet. In theorie kon ik best aardig opvoeden. Na het nodige gesteggel, al die allergieën ook de laatste tijd, besloten we dat iedereen zonder schade aan lever, nieren en hersenen pizza hawaii kon eten. Dit kwam goed uit, de lokale pizzaboer was hier om de hoek en dus rap in vervoeren van pizza naar ons, pizza bakken zelf kost met voldoende ovens en rappe handen niet veel tijd. De nog immer door slaap en honger klierige Bananabelle, tenminste volgens Imagine, ik koesterde twijfels, moest bijna naar bed. Pizza kwam, de dozen gingen eenvoudig open, de pizza werd verslonden. Bananabelle naar bed en ze deed dit tot mijn verbazing soepel en meegaand. Na een boer, wind en een zucht volgde Malcolm, die moest op zolder pitten, Belle lag bij ons, voor het bed, zodat ik niet per ongeluk op haar ging staan als ik 's avonds weer moest pissen. Piet lag in de opgeruimde adult entertainment cave, de aanstootgevende materialen veilig uit zicht. We keken naar de binnenkant van een boek, ik schreef wat, Imagine belde met haar uitgevers, presenteer zaken, publiciteit en ruchtbaarheid het levend bewijs dat haar novelle binnenkort echt werd uitgegeven, en zelfs tegelijk met mijn voorlopig beste bundel wit regels. Het beste werk sinds lang. Piet Sang ging zelf zonder een woord maar met slaande deuren en stampende voeten naar bed toen al zijn mobiele data was opgebruikt, de telefoon en tablet leeg, en hij erachter kwam dat ook in zijn hoofd niks boeiends omging.
Wat een rust en kalmte, ik kon wel huilen. Ik haalde echter enkel opgelucht adem tegelijk met Imagine. Oppassen was niet echt haar sterkste punt, ze was beter in kinderen maken dan opvoeden, aan dat eerste beleefde ze meer plezier. Met mij bleef het bij oefenen, ze had er al genoeg 'gekregen' van de gul schenkende ooievaar, in al die dimensies en op die verre planeten op allerlei manieren. De planeet Vers was haar favoriet daar werden mannetjes zwanger na de seks, dat vond ze een ware vooruitgang. Op aarde werd op dat vlak verdomd weinig onderzoek verricht, bijna al het andere kon worden onderzocht, wat het ook kost, hoeveel mensen er ook voor nodig waren, de atoombom kon worden gemaakt maar dit niet. 'Mannen ... je hebt er echt niks aan', zei ze toen. Ze vree er niet minder om.
Oppassen dag 2
De Bios
Oké, met jonge kinderen moet je dus meer plannen dan één film per dag. Anders ben je zelf het entertainment, de vraagbaak, het vermaak, de coach en wat al niet meer, één ding was ik niet, schrijver denker, vooral dat laatste niet. Mijn gedachten werden van opstaan tot bed gaan bepaald door de behoeften van drie, neeh, vier anderen. Imagine was met het goede been uit bed gestapt maar de rest was er niet op in gegaan. Nu moest ik alles beter doen dan mogelijk, het zijn verdorie haar jonge banaantjes. Houden en keren had ik eraan. Ik snap wel dat mijn ouders zo snel een televisie kochten, al blij waren met maar twee netten in zwart wit, de KRO, NCRV en AVRO, dan hielden we tenminste vrij vaak onze kop.
Mijn snoepvoorraad slonk in geen tijd, de kasten werden leeggeroofd, het speelgoed voor volwassenen doemde op in handen van Bananabelle. Ik kon maar net voorkomen dat ze er mee naar buiten ging. Dat naar buiten gaan vond ik wel een verhipt goed plan, zo goed dat ik het ging promoten. Te pas en te onpas wees ik ze op het bestaan er van. Weet je waar wifi is, buiten, je kan het beste mensen buiten redden Piet Sang, er is heel veel midden in de buitenlucht Malcolm, buiten groeit het snoep aan de bomen, op een gegeven moment moet je van buiten meer maken, meer dan voordien mogelijk was, een persoonlijk record breken in mogelijkheden voor buiten, zoveel dat je bijna denkt dat het waar is. Het hielp wel, buiten heb je namelijk mensen van dezelfde lengte, leeftijd, en mate van klierigheid. Kinderen plagen toch het liefst elkaar tussen het spelen door. Wij vol rijpe lui zijn een te makkelijk slachtoffer of anders te snel echt boos, en soms bij machte om ze te sturen met woorden. Zolang ze nog niet moe zijn.
Imagine wees me er op dat ik er goed aan deed om te voorkomen dat ze te moe waren voor aanvang van de film De Vrede in Bios Pastei. Te moe betekende in casus Bananabelle onhandelbaar, niet voor rede vatbaar, een groot risico voor de volksgezondheid. Bij Malcolm was het vooral een grotere kans op onbemiddelbaar, melancholisch gedrag, sombere blik, tobben in de nacht, veranderen in een vreselijk monster, een gevaar voor zichzelf en anderen of zo, je weet het niet, het blijft dan zo stil daarbinnen. Piet, een verse puber, het kon vriezen en dooien bij Piet, in deze fase van die teit. Er was nog een brave superzoon van Bananaman en Imagine ergens aanwezig tussen de gierende hormonen.
De Bios
Om zeven uur 's avonds na de tweede pizza maaltijd konden we de schade opnemen van een dag door ons in samenwerking met de buurt oppassen. Het viel al met al best mee. Niemand behalve Imagine was in al te slechte stemming. Ik schreef het woord succes in de binnenkant van mijn hand. Had ik toch nog iets geschreven, denken zat er niet meer in. De Kidz Bios Pastei was op loop en Belle draag afstand, echt, slechts twee kilometer. Ja dat dit zo was wist ik ook al niet, deze kennis had nooit enige prioriteit, kon tot vorige week gerust achterwege blijven maar het is goed om te weten als je er naar toe gaat.
Pastei kwam in zicht, ingeklemd tussen broekenzaak Fancy Pantsy en snuisterijen winkel Soolower voor alles waar je niet op zit te wachten maar toch kan kopen. Cinema toegang Tickets vooraf gereed met een spoed link op het mobiel startscherm, vijf in één. een schuifdeur, natuurlijk, de vrije cinemarkt werkt ook met een schuifdeur. De incheck poort met de piep deerne excuus piep vazal. Op weg naar de vrolijke Nederlandstalige speelfilm De Vrede.
We betraden de zaal, waren zoals altijd precies op tijd, in dit geval voor de reclame en de promo van de komende cinematografische hoogtepunten. Veel jonge kinderen zaten er niet. Kwam natuurlijk door het tijdstip. Dat Nederlandstalig was me trouwens vooraf ontglipt, anders had ik een andere keuze overwogen, wie moet dan Johnny Depp spelen? We knabbelden en slurpten ons een weg door de promotie heen, de lichten werden gedempt en de film begon met een slag of stoot. Bananabelle schoot meteen bij Imagine op schoot, een kanon bulderde, de bemanning van De Vrede enterde met belachelijk veel geweld een schip varend onder andere vlag. Van de Nederlandstalige Depp geen spoor, een hals werd doorgesneden, mannen aan dek opgehangen, de lading van vloten behorende bij dit konvooi over geplaatste naar het ruim van schepen behorende bij de Vredesvloot, zweepslagen, kettingen, bloed, zweet en tranen. Bij Belle biggelden de tranen over de wangen, Malcolm zat ineengedoken op de klapstoel. De Vrede was amper begonnen aan haar reis om de wereld. Ik vroeg me af wanneer het leuk zou gaan worden.
Een lange aaneenschakeling van ellende volgde, honger, schipbreuk, lading overboord gevlucht, zonk in de zee, ziektes, rottende mensen, rotsen en geen enkele kekke sirene of geinige uitwisseling van woorden, het begon me te dagen dat deze jeugdfilm meer educatief van aard was, een vertelling over alles wat mis was, een parabel over de VOC mentaliteit. Zo ondernemend wij waren, zo avontuurlijk, zo wreed en gemeen. Dit is wie wij waren en zijn, ik kreeg door de film mijn gedachten terug maar met een blik op de kinderen en op Imagine, die mij even nijdig aankeek als een dierentuin dier zonder CAO, maar nu terecht, dacht ik fok op met je gedachten, we gaan en weer zonder goed einde van een agenda evenement naar huis.
Met veel gedoe werkten we ons uit de stampvolle bioscoop, tussen mens en genummerde klapstoel door van zuchten en kreundende bezoekers omdat ze voor ons moesten opstaan tijdens de duur betaalde film. We wilden dit uiterst gedetailleerd verbeelde geweld niet zien, hoefden het niet te zien, dit weten we al, wij wel. U wel. Sommige mensen niet. Niemand hoeft mij te vertellen wat onze handel aanricht, heeft aangericht en als we zo door gaan zal aanrichten. Wil je dat op deze manier doen dan doe je dat voor andere mensen, mensen die het keer op keer willen zien en horen, herhalende passage uit de bijbel voor hardleerse mensen, het blijven voelen, wrikken in de open wond, open houden. De reactie van de Banana kinderen was duidelijk te zien, kon je lezen van hun lijf, houding, de meeste volwassenen zitten daar net zo, met dezelfde angsten, spanningen met opzet geprovoceerd door schokkende beelden, maar hun uiterlijk toont niks, blijft onbewogen.
Laat maar zitten deze voor Jan Lul terug gewonnen gedachten dacht ik. Eenmaal de zaal uit stonden we snel buiten. Geen andere film was klaar, geen mensen door film pauzes in de hal bij de kantine doorgang. Alle zalen bleven tegelijkertijd gevuld met vele paartjes kijkers, de schimmig verlichte hal achter ons zo goed als leeg. Bananabelle liep hand in hand met Piet Sang, Malcolm was uit zijn centrale positie, wij in onmin. Wist ik veel, ik keek alleen films voor schrijf ideeën, hobby doeleinden, niet meer als kind, onbevangen, alles voelen wat je ziet. Ik was afgestompt door de alle eerdere films met geweld, 101 oorlogsfilms, als je Disney zou analyseren zit het ook vol haat en nijd, krengig gedrag, is het algemeen mensbeeld slecht. Walt was de mensheid beu en bedacht toen Disneyworld, maar die mensheid speelde daarin altijd de hoofdrol, hij kon er niet aan ontsnappen. Het ging door tekenen niet over.
Ik kreeg een vriendelijke beuk van Imagine. Mijn zelf, lijf, hoofd vooral moet als een televisie worden uitgezet als ik van streek raak. Mijn hersenen nemen het anders over en soms stopt dat geratel pas dagen later als er niemand is die op de knop drukt en ik er zelf niet bij kan. Je hebt soms andere mensen nodig die dat doen, het zien, de knop kunnen vinden. Zo niet dan maak je films als De Vrede. Een intellectuele film die van afstand je gevoelens, het lijf met beelden bestookt, als een zwaar bewapend oorlogsschip op een plezier bootje schiet. Nee bedankt, zet mij maar even uit.
...slot
Ik zat naast Imagine op de bank, elk in eigen uniform, iets aangepast in verband met de kinderen, beetje zelf censuur met onder en bovengoed en ik zat in dubio. Ik hou niet van dubio, de twijfels zijn altijd onterecht, sprak de mijne uit tegen de niet erg gespitste oren van de fraaie Imagine in half slaap, “Ima', ik had alles gepland, met de bedoeling dat ik achteraf deze bezigheden zou kunnen beschrijven met niks dan lovende woorden voor ons, de kinderen, het park en bios, het had mooi moeten zijn, leuk, leerzaam, onze, de kinderen vol lof zijn over ons, mij vooral, de uitjes afgemaakt volledig van begin tot eind, de acht tot vijf banen in, de film uitkijken, lachen gieren en zelfs een beetje brullen maar zo ging het niet, 'waar ging het mis?'
Geen antwoord, de andere helft was ook in slaap gevallen. Voorzichtig, omdat ik haar niet wou wekken greep ik de blocnote op de koffietafel. De pen er bovenop, ik analyseerde de gebeurtenissen, schreef het op in schema's, bekeek iedere situatie vanuit alle mogelijke standpunten, Piet, Bananabelle, Imagine, het animatie team, de giraffe zonder naam, de purperen gezinswagen, Malcolm, het middelpunt van alle standpunten, maar uit niks bleek dat het anders kon gaan dan het was gegaan. Het was onmogelijk voor iedereen op dat moment iets anders te doen zonder gevolgen voor de rest, het hele stuk zou anders veel te lang worden en waar liet ik dan de rest van de agenda, zoveel tijd heb ik niet, of wel dan Imagine. Dit slaperige samenzijn kon ik niet uitstaan en ik besloot de geest uit de fles te wrijven, zeg maar. Het kon niet zo zijn dat ik een Novemberiaans agenda punt zonder broodnodige seks moest afsluiten, het spul had ik al twee dagen opgepot. De stilte periode spreek ik niet eens over, die gun ik aan u verbeelding. Gelukkig kwam de door strelen opgewekte geest al snel uit de fles en mocht ik alles met haar doen wat zij wenste, en laat dat nou mijn eigen grote wens zijn.