Getwijfeld over Nederland Ik heb getwijfeld over België. Een zin uit dat liedje. België. In plaats van Nederland, daar is het te benauwd. Ik denk eraan als we de grens over rijden.
‘Een politiek vluchteling zeker?’, zegt de eigenaar van het café op de hoek van waar ik logeer. Met een Belgische vriend drink ik er een tas koffie. Grote kans dat ze hier de volgende verkiezingen dezelfde kant op gaan. Of erger, er zijn Vlamingen die onafhankelijk van Wallonië willen zijn. Brussel zal moeten drijven tussen stukjes verrot Europa.
De volgende dag vraagt een Belgische vriendin hoe ik het ervaar, de verkiezingen. Ik vertel over de dag erna. Dat ik buiten voor het eerst voet zette op fascistische bodem. Zo voelde dat. Maar toen zag ik dat iedereen normaal deed. Later die dag maakte ik een praatje met de Marokkaanse bakker. Ik zag haar hoofddoek en bedacht hoe verschillen voor iedereen verschillend zijn. Misschien was ik voor haar altijd al zo’n witte Mark, Mike, Maurits, Ferry of Delano die niet voorbij hun eigen snot kijken. Misschien boeit het haar geen reet. Aannames die meer over mij zeggen, vanuit m'n eigen bubbel. We praatten over hoe het glazuur van je tanden zal springen bij een hap van de crompoucen¹ die ze daar verkopen.
Zijn die stemmers allemaal racisten? Die Belgische vriendin en ik vragen het ons af. Veel mensen zijn gewoon boos. Verdeel en heers door überrijke smeerlappen. We eten ondertussen, over glazuur gesproken, goddelijke baklava.
Musea worden sjoelbakhallen. Legereenheden komen zwartepietenquota checken. ‘Ongehoord Nederland’ naar SBS6 voor klimaatgekkies. Door een referendum elk jaar elfstedentocht. De grote rivieren geasfalteerd. Alle gendertransities teruggedraaid. Gratis broodjes bal met zalf en een AA-tje voor Maurice…
Op TV West zegt een vent: ‘Nou kunnen we eindelijk weer onszelf zijn’. Hij is verkleed als Zwarte Piet. ‘We stoppen voorlopig. De werkelijkheid overtreft de satire’, zeiden de makers van South Park toen Trump won.
Na een Palestina demonstratie waar ik was, hoorde ik dat iedereen daar staatsgevaarlijk is en het land uit moet. Dat zei die ‘even-in-de-ijskast’-Islamhater. Hoe kan je mensenhaat nou in de ijskast zetten?!
Het zal wel zijn, zoals ze in België zeggen. Het blijft nog wel even makkelijk vanaf de zijlijn boos te zijn voor witte mannen zoals ik. Die Belgische vriendin denkt al een tijd serieus aan emigreren. Voornamelijk door de achtergrond van haar gezin. Ze heeft de wereldkaart bekeken en weet het niet. Tot vorige week heeft ze getwijfeld over Nederland.