Hodiaŭ mia nevo diplomiĝis de bazlernejo. Li estas 11-jara. Mi ne povas kredi tion. Mi ankoraŭ tre klare memoras kiam mi unuafoje tenis tiun bebon per miaj brakoj.
Mi kriegis kvazaŭ mi estus en metalroka koncerto kiam li ricevis sian dokumenton. Li aspektis iom hontigita. Jes, adoleskeco jam komenciĝis.
Mi enuis dum la oratoraĵo de la direktoro kaj decidis iri al fota ekskurso. Mi fotis ĉiujn angulojn de la bazlernejo, eĉ la plej malbelajn, por ke mia nevo ne forgesu. Eĉ mi unufoje grimpis pordon kun la infanoj nur por vidi, kio estas ĉe la alia flanko. Tio estas bela memoro.
Poste mi fotis mian nevon kaj liajn samklasanojn kiam ili adiaŭis. Ili ne rimarkis. Estis tre belaj kaj tristaj momentoj. Li donis al kelkaj amikoj adiaŭajn leterojn.
Mi ĉiam promesas al mi, ke mi neniam denove ĉeestos katolikan meson, sed mi ĉiam malplenumas tiun promeson. Estis meso por la infanoj kaj mi ne povis eskapi. Mi malŝategas mesojn. Kvankam mi ne estas kredanto, mi antaŭe diris ĉiun preĝon kaj faris ĉiun movon, ĉar mi ne volas vundi mian panjon, sed ĉi-foje mi tute silentis. Mi ja leviĝis kaj genuis, sed mi ne plu krucosignis min.
Poste ni manĝis takojn kaj fromaĝkukon en la domo de mia frato. Mi ludis kartojn kun la genevoj, kaj ŝakon kaj piedpilkadon kun mia nevino.
La plenkreskuloj parolis pri la graveco de bonaj notoj, sed mi, kiu ĉiam havis la plej bonajn notojn, konas la veron. Reala vivo tute malsamas al lernejo. Dum tiuj jaroj estas pli grave amikiĝi, amuziĝi kaj esplori la mondon kaj sin mem.
Toluko, Meksiko
Legu ankaŭ mian blogon.