twien

Camping life Met een pak van 34 rollen tuvalet kağıdı loop ik door de Schilderswijk. ‘Nou, jij bent heel wat van plan!’, zegt de man bij de kassa van de supermarkt. Vorige week was ik nog op campings in Frankrijk, denk ik onderweg naar huis. Het verschil met hier is vooral het aantal Nederlanders.

Camping life. Waar het gebrek aan comfort avontuur genoemd kan worden. Naast de tent tussen het gras groeien de bloemen. Ik stap er met blote ogen in, een bij prikt tussen m’n tenen.

Dag mensen, ik ga kakken, denk ik, pleerol nonchalant in de hand, groet de mensen die voor hun tent zitten te gluren naar alle campingburen. Bij het loopje terug ontwijk ik zonder schaamte de blikken die mijn stoelgang kennen.

Voor twee vrouwen met een grote tent is kamperen weliswaar buiten leven; de tent geldt als hermetisch binnen. De tent moet dicht. Zoveel is duidelijk. De kaasschaaf binnen pakken is de tent openritsen, dichtritsen, de kaasschaaf pakken, de tent openritsen en weer dichtritsen. Als van een wekker wordt de camping ‘s ochtends wakker van het gerits. En ritsen gaat door, tot zonsondergang. Daar zitten de dames met hun even korte kapsel uit te buiken na hun broodje kaas van plastic bordjes. Twee klontjes suiker in de aanmaakkoffie. De honden heten Teddy en Beer en ‘doen niks hoor’.

De cultuur van het kamperen voor de lol is typisch Nederlands. ‘Ik heb het idee dat ik in Nederland op vakantie ben’, zegt m’n Vlaamse vlam. We belanden op de pizza-avond waar zij de enige niet-Nederlander is. Een volkszanger zingt er ‘de vlieger’ van Hazes en iedereen zingt mee.

Ik probeer ze te beperken, het aantal Nederlanders. Trouwens ook iets typisch Nederlands. Ik selecteer online de campings op basis van reviews. Als er Nederlanders klagen, vooral over het sanitair, dan is het goed. Kindonvriendelijk is weinig sterren, da’s ook wat rustiger. Dat is fijn. Zo lees je nog eens wat. Een stukje review van Mandy van de Berg bijvoorbeeld.

… Bij aankomst was het weer dramatisch te noemen met enorme plensbuien, met 2 kinderen na een rit van 7u wilden we natuurlijk zsm de tent hebben staan. … Door de regen was alles 1 grote modder en klei boel geworden, door een grote boom die de zon weghield kon het ook niet drogen. … Sanitair is verouderd en vies, het eten in het restaurant is niet lekker en het personeel weet niet wat ze aan het doen zijn. … Kortom voor ons nooit meer!!

De door die genocidale fascistische bezettingsmacht constant geterroriseerde Palestijnen lachen zich vast dood als ze het horen. Wie gaat er nou voor z’n plezier in een tent slapen? Om over het sanitair nog maar te zwijgen.

Enfin, vacances, zeg ik in camping-Frans en m’n lief lacht mij en de meeste Franssprekende Nederlanders hartstochtelijk uit. Het is “Chardonneh” en “pistolé” geen “Sjardoneej” en “pistolet”. Om over “sjuderans” nog maar te zwijgen.

Vanachter een struik die op een boom lijkt zonder stam schuurt ineens rakelings langs de camping een TGV de bocht om. Maar aan de andere kant is een fris turquoise meer tussen de bergen, zalig zonder motorboten, glijbanen en patatkramen.

Een paar jochies lachen me uit als ik niet verdekt genoeg in mijn blote kont mijn nieuwe zwembroek – roze met brillenmotief – sta aan te trekken.

Buiten het water is het te heet om te bewegen. Maar zonder zon is er geen schaduw om te schuilen, de bomen zijn m’n vrienden. En er is een briesje. Een zacht zomerbriesje.

twien

Restjes Roemeense ledematen Vaak zijn het mensen uit Roemenië. Gezien hun situatie vast te begrijpen dat ze dit beroep hebben. Ze hebben ijzer en ander materiaal meegenomen. Gereedschap en ander waardevols lieten ze vreemd genoeg liggen. Er is vooral schade aan de deuren. Het gebeurt vaker als de noorderlingen niet in hun huis in het zoete Frankrijk wonen. Inbrekers hebben alle tijd.

We bedenken boobytraps voor een volgende keer. Overal bananenschillen neerleggen en vragen of de buren ze soms komen verversen. Een toeter zodat het hele dal wakker wordt, met een sensor, hoewel die misschien al afgaat als er een muis langs huppelt. Een kuil met bladeren erover met puntige bamboe spijlen erin. Ik ken iemand die een speerval heeft.

Het schijnt dat je aansprakelijk bent voor ongelukken in je huis, zelfs voor jatmozen. Dat je in je huis komt en er restjes Roemeense ledematen liggen waar je dan ook nog voor moet gaan betalen.

Een stalen trap leidt tot een een platformpje voor de ingang van de bovenverdieping van de oude stal. De vloer van het platformpje kan er makkelijk tijdelijk van worden losgemaakt, zo kunnen ze niet bij de deur. Voor de duidelijkheid zal er een briefje bij moeten.

Beste dief. Mocht u in het donker te werk gaan, alstublieft boven oppassen, u kunt vallen en uw nek breken en dat wil natuurlijk niemand.

twien

Pas maar op ‘PAS OP! Kite-surfers’, staat op een verkeersbord op het strand. Kite-surfers vliegen over de zee met een gigantische vlieger die ze moeten oppompen voor gebruik. Ze dragen een pak met een harnas en een helm. Die zweefridders zouden juist moeten oppassen voor de badende menssoort. Zeemeerminnen kunnen zich op tijd uit de voeten maken, maar de traagbadende variant?

Ik denk aan een Suske-en-Wiske-grap die ik leuk vond toen ik klein was. Een bord langs de autoweg met de waarschuwing ‘Pas op de kinderen! Ze kunnen bijten.’

Op het fietspad zou ook een waarschuwing gepast zijn: ‘Pas op! Wielrenners! Ze denken dat snelheid voorrang heeft en vertonen daarom asociaal gedrag.’

Of een bord in Palestina: ‘Pas op! Kolonisten! Ze zullen u afjagen en doodmaken, omdat ze vinden dat hun menssoort meer recht heeft op de grond waar u al eeuwen leeft.’

Bij veel reclames zou het verplicht moeten zijn: ‘Pas op! Verlakkerij! Multinationals plegen winstmaximalisatie. De gevolgen van consumptie —van obesitas tot klimaatverandering— zorgen voor het uitroeien van de mens.’

Dat soort mensen gaat uiteindelijk over lijken. ‘Pas maar op, voor je het weet ben je er zelf een!’ mansplain ik tegen niemand en baad nog eens pootje in de verfrissende zee.

twien

Nijlpaardkoppig speelgoed ‘Deze is van mij’, zegt een meisje met roze vlindertjes in haar vlechtjes. Ze houdt een blauw plastic ding met een nijlpaardkop omhoog. ‘Die heb je thuis ook’, zegt haar moeder terwijl ze boodschappen op de band zet. ‘Ja’, zegt het meisje, ‘deze is van mij’. Ze legt ’m in het karretje. ‘Neehee’, zegt haar moeder, ‘die heb je al. Wil je een ander? Die giraf misschien?’ Het meisje laat zich niet van de wijs brengen en zegt: ‘deze!’ Haar moeder legt het ding resoluut terug.

Op weg naar huis is het meisje beteuterd, maar thuis pakt ze haar nijlpaardspeelgoed en zegt blij: ‘kijk!’ Zie je wel, lijkt ze te willen zeggen, mijn spullen kunnen zich nou eenmaal op twee plekken tegelijkertijd bevinden.

De vreemde gedachte dat het anders zou zijn, zal pas veranderen als ze ze alle twee naast elkaar ziet. Of misschien zijn dezelfde blauwe stukken plastic naast elkaar een bewijs dat nijlpaardkoppig speelgoed van haar is. In ieder geval kunnen ze dan samen spelen.

twien

Weet jij de bezem ‘Weet jij de bezem?’, zei de werkster. Op je hoofd, dacht ik dan. Een enorme vrouw met een vlijmscherp zilveren kapsel en een groot hoofd met een dikke kin. Een parodie op Wim de Bie. Ze kwam vroeger een periode elke donderdagochtend bij m’n ouders. Haar stemgeluid denderde hard en onbegrijpelijk door het hele huis.

Ze legde de twee kleuren kleedjes in de badkamer altijd andersom terug. Hetzelfde deed ze met de Balinese siereenden in de vensterbank. Waarschijnlijk om te bewijzen dat ze daar haar werk had gedaan. Ze stoomde stiekem postzegels van net op de mat gevallen brieven, want die spaarde ze, en na een vakantietripje liet ze ongevraagd fotoplakboeken vol met zelfs suikerzakjes zien. Het huis rook naar Andy en Glorix als ze was geweest, maar schoonmaken deed ze niet zo best.

In dezelfde periode stond de pianostemmer eens in de zoveel tijd voor de deur. ‘De pianostemmer’, zei hij dan trots en resoluut met een dikke bril op zijn blotebillengezicht, zijn bruine pianostemgereedschapstas in de hand. Hij zei z’n beroep altijd op ‘n manier waardoor ik dacht in een woordenspel verzeild te zijn geraakt, ‘de pianostemmer’. Gevolgd door een vragende stilte. Alsof het mijn beurt was voor een woord.

‘De bezem!’ antwoordde ik een keer enthousiast. Ik dacht leuk, een complot, maar de blote billen begrepen me niet. Die waren er nooit op donderdagochtend.

twien

Gezapige genocide — ‘Ben je zo politiek, of is dat je links hoger opgeleide hobby tegen verveling?’, reageert een dierbare vriend in een vriendenapp. Het gaat over het songfestival en ik had de deelname van die genocidale bezettingsmacht benoemd. — ‘Negeer ‘t, Twien. Duik lekker terug in je bol wol en schrijf er anders een gezapig stukje over.’

Oké dan. Hier kort een brokje wereld wat me dwars blijft zitten…

‘De Belgische zanger Mustii had tijdens de tweede halve finale op zijn arm het woord peace geschreven, tot onvrede van de organisatie van het festival’, stond in een nieuwsbericht. De olifant in de kamer is bepaald geen kinderfeest. Maar goed, ik maak me druk over een liedjeswedstrijd. Dat is semantisch behang ten opzichte van wat er echt gebeurt.

Voor wie het nog niet weet, de basis is geen complex verhaal: sinds 1948 wordt een natiestaat op basis van afkomst geclaimd en wordt het merendeel van de inheemse bevolking afgejaagd en doodgemaakt. Momenteel plegen ze al zeven maanden een MH17 per dag aan moorden op een onderdrukt volk. Een belediging voor de mensheid.

De halve wereld lijkt krankzinnig. Vredesprotesten worden gezien als discriminatie. De president van het land dat nu genocide pleegt, opent hier het holocaustmuseum. De VS bedreigt het Internationaal Strafhof in Den Haag, omdat het oorlogsmisdadigers wil arresteren. De Nederlandse staat steunt de massamoordenaar én is straks verplicht hem te arresteren. 🤡 !? ‘Den Haag, stad van vrede en recht’ m’n reet. Menselijke gelijkwaardigheid lijkt niet alleen ondergeschikt te zijn aan winsten van wittenboordenmultinationals, maar ook aan dat racistische kolonisatieproject.

Vergelijkbaar met het songfestival was voor mij de intens depressieve leegte die ik voelde op de kerstmarkt waar ik in december was. De nepvrolijkheid was een behoorlijk contrast met de demonstratie waarmee ik langs die kerstmarkt liep. Daar klonk een saamhorige woede waardoor ik een positieve energie voelde. Het gaat over gelijkwaardigheid, maar grote politieke partijen zeggen van de demonstranten dat het tuig is dat niet in Nederland hoort.

Ik zag een foto van een speeltuin voor een muur die daar een volk gevangen houdt in hun eigen land. Een muur die er staat om de suprematie van het volk van de bezetter te beschermen. Het deed me denken aan de film The Zone of Interest, over een kampbewaker die met zijn gezin vrolijk naast Auschwitz woont. Hoe zou het zijn om naast een genocide te wonen? En straks, als het meezit, twee staten waarbij ouders naast de moordenaars van hun kinderen wonen? Als je genocide hebt gepleegd, mag je dan nog meedoen?

De meeste organismen zijn van nature egoïstisch, dat schijnt van belang voor het voortbestaan. Landen, rechten, geld zijn net als goed en slecht, praktische menselijke verzinsels. Ethische normen variëren sterk per plek en periode. Als ik dat soort dingen leer, helpt dat met relativeren, maar geruststellend is het niet. Uiteindelijk vinden de meeste mensen van zichzelf dat ze deugen.

Welvaart is ook een gezapig bubbelbad van individuele onbezorgdheid, gebouwd op miserie van anderen. Het is voornamelijk waar ik fijntjes in kan ronddrijven, gezapig over wil schrijven, absurde grapjes over wil maken. De vreugde om wat ik heb aan geluk is groter dan de luxe boos te worden over de parasieten die we zijn. Maar toch, weltschmerz: Een persoonlijk melancholisch gevoel veroorzaakt door het besef van de kloof tussen de ideale wereld en de harde realiteit.

Ik brei er hier een einde aan met enigszins hoopvolle woorden van de Canadees-Joodse auteur en activist Naomi Klein. (Trouwens geen familie van de gediskwalificeerde Nederlands-Friese songfestivaldeelnemer en subtiel activistisch te noemen Joost Klein.)

Naar aanleiding van de studentenprotesten zei ze: ‘Ze willen een ander systeem. En een toekomst waarin iedereen gelijk is. Dat is geen weeïg links idee, maar een radicale opvatting’ en ‘Jullie zijn niet gek. Jullie houden het goed in de gaten en jullie hebben een hart. Dus hou vol’.

...

Don’t stop talking about Palestine #freepalestine 🇵🇸

Links ~ Palestina Andere links

twien

De wedergeboorte van een gebruiksvoorwerp ‘Als ik ‘s ochtends m’n koffie op het vuur zet, moet ik altijd denken aan een vriend die tegen me zei dat ik dan het vuur niet te hoog moet zetten’, zeg ik tegen een vriendin. ‘Ja dat heb ik ook!’ zegt ze, ‘met iemand die dat tegen mij zei!’ Sindsdien denk ik ook aan haar als ik koffie op het vuur zet. Het wordt nog druk ’s ochtends.

Ik vertel haar ook dat ik een gebruiksvoorwerp erfde van mijn vader en dat ie op een bepaald moment kapot ging. Dat vond ik niet erg, zo gaat dat met gebruiksvoorwerpen. Ik keek even bedachtzaam naar het ding, een soort bedankje of afscheid, en pleurde het toen in de vuilnisbak. ‘Sindsdien is het een herinnering en dat is oké’, zeg ik tegen haar. Maar terwijl ik dat zeg denk ik: Shit! ik ben vergeten wat het is!

Als ik daar later over nadenk, denk ik dat ook dat niet erg is. Hij heeft kennelijk zijn beste tijd gehad, zelfs het herinneren heeft zo zijn einde. Bovendien was het maar een gebruiksvoorwerp.

Toch blijf ik de dagen erna nieuwsgierig over wat dat ding was. Welk voorwerp is er uit mijn geheugen verdwenen naar de eeuwige jachtvelden? Na een week ineens vanuit het niets weet ik het weer: Een blauwe knoflookpers.

Als ik morgen koffie zet zal ik waarschijnlijk denken aan een verhaaltje over een blauwe knoflookpers.

twien

Godverdomme! Al die sliertjes! Met een mop, nee een mob, met een b – anders zou het grappiger zijn – sta ik de vloer te mobben. Ik mob, wij mobben, mobden wij? Ik mopper. Zwabberen! Ik zwabber met een zwabber. Eigenlijk verplaats ik alleen met een bos touwtjes vuiligheid over de vloer. Het schiet niet echt op.

‘Godverdomme! Al die sliertjes!’, zegt m’n moeder als ze haar tuin in loopt. Er ligt een aardige hoeveelheid berkenkatjes. Ik lach, we hebben net een paar strips van Gummbah bekeken en deze scène past er precies tussen. Al is mijn moeder bepaald niet vadsig of vierkant en heeft ze gewoon haar kleren aan. ‘Godverdomme! Al die sliertjes!’ reageer ik met een lage stem, waarna we samen lachen.

‘Godverdomme! Al die sliertjes!’, zeg ik ook maar bij het zwabberen. Daarna herhaal ik heel vaak het woord zwabber en ga gezellig bij de pakken neerzitten.

twien

Jason In een groene tuin in België luisteren we naar vogels. Puttertjes met zoete watervalletjes aan piepjes. Een Zwarte Roodstaart maakt het geluid van zanderige knikkers.

We hebben het over mensendingen. Sociale strubbelingen, aannames, verwachte tegenprestaties. Van die irritaties tussen mensen die in je hoofd kunnen spoken. ‘Ik vraag me dan altijd af of ik het over twee jaar nog weet’, zegt ze. Een mooie manier om te relativeren of iets de moeite waard is om je erdoor te laten belemmeren. Meestal niet.

We praten over het dierenrijk. Of eigenlijk hoe mensen dat beleven. Hoe meer menselijke eigenschappen, hoe meer waarde dieren vaak wordt toegeschreven. Sowieso meer dan aan planten, hoewel die bijvoorbeeld ook kunnen ‘zien’ en ‘voelen’ met bepaalde receptoren. Zou iemand z’n dierbare planten opgeven voor het leven van een stel anonieme kippen?

‘Levende wezens stellen zichzelf centraal, ook bij empathie en compassie, als gevolg van zelfbehoud’, zoiets heeft een goeie wetenschapper vast wel gezegd.

Er landt een Merel in de tuin. Misschien is het er een van het nestje dat hier twee jaar geleden zat. Ze vertelt een verhaal over het derde Mereljong dat toen achterbleef, hij kon nog niet vliegen. Een beetje een sufferd, ze bedacht een toepasselijke lullige naam: Jason. ‘Kom op Jason, je kan het!’ zei ze elke dag als ze het beestje zag rondhupsen. Moeder Merel keek hoopvol toe vanaf de muur. Na een aantal dagen lag het dier dood in de hoek van de tuin, de oogjes uitgepikt door een Ekster. Zelfs na twee jaar wordt ze er nog wel eens treurig van.

twien