Snavelfiguren
De manke man van wie het lijkt alsof hij een snavel heeft, heeft zijn snor geschoren waardoor het nog meer lijkt alsof hij een snavel heeft. Daar zit hij dan. Beteuterd tuurt hij vanachter zijn doorrookte gordijntje naar de wereld waar de onbesnavelden de macht hebben en de gevleugelden vrij rondvliegen.
Al wandelend op zoek naar een verhaaltje, begon het vanachter een goor gaasgordijn in het halfdonker. Ik zag er een mens met vies haar naast een schaal verlepte bananen. Er liep een jongen voorbij met een opmerkelijke bovenlip, het leek net een snaveltje.
Even verderop zie ik een pand met paarse ruiten. Hoe zou zo’n snavelfiguur zich hier handhaven? Ik denk aan een middeleeuwse ruimte met groen glas waar ik eens was, vrij unheimisch. En hoe mensen getest zijn op biefstuk eten met groen licht erop, blijkbaar niet te eten.
Terwijl ze met een vork haar bietjes prakt, kijkt de dame door haar paars beglaasde venster. Zal haar depressie inderdaad te maken hebben met de kleur van het licht zoals verondersteld wordt? Ze denkt aan haar eenentwintig jaar lange relatie. Aanvankelijk vond ze het vogelachtige wel schattig, maar ze kon uiteindelijk, dacht ze, Rinus niet uitstaan vanwege zijn spuuglelijke reigerkop. Nimmer had ze erbij stilgestaan dat haar aversie tegen hem en het leven an sich gerelateerd kon zijn aan gekleurde ramen.
Even later zit ik op een bankje in het park. Ik lees ergens dat we maar liefst drieëntachtig verschillende soorten gevederde stadsgenoten hebben. Dat doen wij zoogdieren ze niet na. Allemaal leven ze in het wild om ons heen. Ik zie een enter en een spatie over het hoofd, waardoor ik denk dat ergens ‘eenden krimpel’ staat.
‘Laat je verlangens niet onderdoen voor die van een vogel’, zegt een Franse schrijfster in een interview dat ze leest aan een pistachekleurig terrastafeltje. Het gaat over het verlangen te vliegen, maar ze denkt aan het snavelig smoeltje van haar ex-echtgenoot. Een traan plonst op een broodje met grillstreepjes. Een flinke rimpel ontstaat op haar voorhoofd als ze leest: ‘Geluk is genieten van water is’.
Een loensende vent zwalkt langs. Hij heeft een piep in één schoen. Hij schopt per ongeluk tegen een plakje worst met een hap eruit. Twee duiven lopen er synchroon knikkend naar toe.
‘Wist je dat een specht een superlange tong heeft die hij opgerold in zijn kop heeft zitten?’ Een man met een geel brilletje op z’n snavelvormige gelaat waggelt mansplainend door het park. Een vrouw met een paarse jas die hij aanspreekt, reageert met één vingertje omhoog om hem de loef af te steken. ‘Waarom worden duiven niet misselijk door het constant knikken met hun koppetje bij elke stap?’ Ik zal je krijgen met je gevogelsplain, ouwe specht!, denkt de vrouw. Stiekem vind ze het wel een leuke vogel.
Een merel zit voor me een manische melodie te fluiten. Waarom zeg je over vogels dat ze zitten terwijl ze eigenlijk staan? Met hoge frequentie krabt hij onder een van zijn geel omrande oogjes, waardoor het lijkt alsof hij zijn bril recht zet.
Wel schattig zo'n snavelig toetje, denkt ze. ‘Wat is evolutionair gezien het idee van het geel om het oog van een merel?’, vraagt de vrouw, nu een stuk kalmer. De man zet z’n bril recht en lacht: ‘Vrouwtjes merels vinden zo’n brilletje waarschijnlijk gewoon sexy. Wist je trouwens dat negentig procent van de vogelsoorten monogaam is?’