twien

Ondertussen in tijden van pandemie

7.

“Ondertussen schieten de Amerikanen voor de zekerheid iedereen dood”, schreef ik zo'n twee maanden terug in het laatste stukje tekst wat ik durfde te delen.

Ondertussen bleek dat ik een paar fans had, buiten mijn moeder dan. Onder andere een vrolijke jongen met een kinky leer pak aan die mij vanuit zijn raamkozijn toezong of hij er de volgende keer in voor zou komen...

Het is inmiddels 1 Juno geweest, een horecaanse feestdag, en het nieuwe normaal is veranderd in een nieuwer normaal.

De hoestenproester hoest door zijn eigen hoest heen en sjokt rokend en dronken als altijd door de hoerenstraat die nog dagelijks bezocht wordt door mannen die verrast zijn dat de dames niet aan het werk zijn.

'Omaaaa! Pas op coronaaa!' roept een joch met stekeltjes die struikelde toen hij tijdens het rennen te veel vertrouwde op een zelfverzonnen zwaartekracht. Oma van een jaar of 45 heeft een kind van nul vast. Ze pakte een plastic bal van de grond met onbekende Disney figuurtjes. 'Houdttochopmetjecorona!' zegt oma. Het jochie schopt wat tegen steentjes en irriteert de oma die daarna geluid maakt in een toonhoogte die hopelijk bedoeld is voor het kind van nul, wat overigens net dood lijkt.

In een voetenverzorgingswinkel zitten een aantal vrouwen op nep leren stoelen achter een transparant plastic gordijn met hun blote voeten bijna in de mondkapjes van de Aziatische voetenverzorgingsvrouwen. Hoe overleefde vrouwen vroeger zonder? Liepen ze de vellen en eelt en overtollig vet er vanzelf af tijdens het verzamelen van besjes en het doen van de afwas?

Het is een hete dinsdag als ik op een relatief rustig stukje strand zit. Verderop smeert een varkentje met behoorlijke borsten bungelend een roodbonte koe haar fluor witte rug in. 'Zwarte levens doen er toe' schreeuwt het ondertussen lichtgevend zwart op Instagram. Alleen de reclames en de foto's van anti-antiracisten zijn er gekleurd.

's Avonds even kijken op het Malieveld. Linker knie in het gras, of toch de rechter. Ongemakkelijk. Vuistje half zacht de lucht in. Ik kijk om me heen. Iedereen doet maar wat omdat hetzelfde doen saamhorig voelt geloof ik. Emoties zijn verborgen achter de maskers. Carnavalesk doe ik mee en bedek mijn gezicht en adem benauwd mijn brilletje klam. Er galmen wat overtuigende stemgeluiden over het terrein maar ik versta er geen reet van. De demonstratie voor gelijkheid voelt afstandelijk en kil, maar op de foto's zag het er wel solidair uit. Of zo. De boeren en de bouwers die hier toen een dagje vrij hadden, dronken gezellig samen bier en die verstond ik ook niet.

Op de televisie worden later de juiste dingen uitgelicht om ons verder te verdelen en af te leiden van wat er eigenlijk aan de hand is, misschien zelfs als onderdeel van een verdien model waarvoor net 600 miljard euro is bijgemaakt. “Wij is een smerig woordje” lees ik in een boek.

In het bos zie ik een liefdesbetuiging vrij fors en pijnlijk diep in een boom gegraveerd. Michael en Angela. Als ik om de boom heen loop, blijkt het één naam, een dubbele: Miguel Angel. Ik voel aan de redelijk perfecte A en kijk op als er iemand langsloopt. Ik ben ineens een mannetje achter een boom. Ik zie het bos niet meer.

Langzaam in tijden van pandemie

6.

Dag 1000...

Een zittend stelletje zegt enthousiast tegen een ander stel wat langsloopt dat ze er wel klaar mee zijn. “Een beetje schuiven met opdrachten en over een tijdje kijken hoe het ervoor staat en dan doorplannen. Ja, ik heb nog wel wat opdrachten lopen, maar dat is het. Dat je niet al je spaargeld er doorheen jaagt. Wel aanspraak op de regeling maar er zijn mensen die het veel meer nodig hebben. Verder moeten we het zien. De zon schijnt. Dat is ook zo. Naar kantoor. De deur uit. De wereld wordt heel klein. Hele dag achter zo’n scherm en dan 's avonds de sociale contacten ook nog. De ouders hebben de oorlog meegemaakt. Eigenwijs. Risico. Ja, jouw moeder. Ja! Die weet wel dat er iets aan de hand is, maar ze wordt vooral steeds bozer. Het is echt iets vanuit de film. Dit is gewoon hoe het is als er oorlog is zei iemand die uit een oorlog kwam. Avondklok... Avondklok? Gelukkig is het lekker weer. Ja dat is ook zo.”

Een vrouw zonder nek met een leer jack en lompe ongeknipte krullen loopt op haar viezige roze Ikea pantoffels door het grind haar grind-kleurige golden retriever uit te laten.

Naast een mooi Aziatisch meisje zit een jongen die me aan kijkt. Hij lijkt zó erg op een jongen die ik ken, dat ik het raar vind dat hij me geen gedag zegt.

Een grijze vrouw zegt tegen haar dochter met dezelfde handtas om haar andere schouder, dat al haar kopieerapparaten in beslag zijn genomen.

Een meisje rent langs met een mondkapje op. Ik neem een foto van haar op het moment dat ze twee marechaussees in een zwart pak met blauwe baret passeert, die eigenlijk te dicht bij elkaar staan. Als ik de foto bekijk, zie ik dat een van de mannen mij aankijkt en ik kijk hem daarna in het echt ook aan. Als hij even later verder loopt, stopt hij even met praten en als hij in slowmotion weer mijn richting op kijkt, verstomt al het andere geluid. Even voel ik me onderdeel van een door de staat onderdrukt volk in een hele andere film. Dan landt er een duif vlak voor me en doet net alsof ik iets te eten voor ‘m heb. Hij heeft een rare kale plek op zijn koppetje. Even voel ik me onderdeel van het dierenrijk. Dan nies ik net niet in mijn elleboog, maar gooi hem toch maar weg.

Het tv-programma over sportevenementen die niet doorgaan, gaat wel door: Het leven van een tafeltennisser is totaal veranderd en ook andere sporters schijnen een leven te hebben.

Bij het ochtendjournaal verteld een voorlees meisje met te veel babyvet in haar gezicht over de tegenvallende cijfers van de luchtvaart deze maand door de crisis, als gevolg van de crisis. Ook steden lopen inkomsten mis door de crisis, als gevolg van de crisis. Het lijkt soms net alsof alles in dezelfde wereld gebeurt. Opeens staan de oogjes tussen de babyvetjes op vrolijk: “Creatievelingen verrassen de wereld met opbeurende video’s”, en ze verwijst naar een heel ander platform.
Nieuws over het einde van een Europa en over de privacy van de mensheid wordt maar even achterwege gelaten.

Ondertussen schieten de Amerikanen voor de zekerheid iedereen dood.

Omstandigheden in tijden van pandemie.

5.

In de supermarkt is het rustig. Door de aanpassingen op de vloer en de science fiction aankleding bij de kassa's, hoor ik niet dat er geen reclamemuziek op staat.

Ik krijg het plastic zakje om de kiwi’s in te doen niet open. Ik wrijf me rot omdat ik m’n vingers niet wil nat likken en denk aan de manier waarop Jan Wolkers het woord spuug zei.

Een slordig bebaarde jongen met vierkante bril en een bibberende computerspelletjespens maakt een verontrustend geluid door zijn neus, zoals elk nasaal geluid nu wel een beetje verontrustend klinkt. Nieuwe pleonasmen. Later zullen we rekening houden met vele mensen die nu smet vrezen of niet zo aanrakerig zijn. Voor wie de knuffelaars ineens net zo vies en ongezond zijn als rokers of vleeseters.

Veel winkels hebben nu een a4tje met een omstandigheden boodschap voor het raam. Eén restaurant is niet gesloten wegens de omstandigheden maar wegens de hygiëne. Een chinees winkeltje met kruiden en voetmassages verkoopt het herstel van corona met een uitroepteken erachter!

Een stel oranje geklede hongerige bezorgers staat met oranje elektrische fietsen in de koude wind in de schaduw van een MacDonalds te wachten op het eten van iemand anders.

Terwijl ik inmiddels vrij soepel een stugge versie van skiën door het landschap van mensen onder de knie heb, zie ik aan de overkant een lilliputter zijn best doen op een vouwfiets. Ik vraag me af of er ook minicorona bestaat. Immers, kindercorona, is, alleen, voor, kinderen.

Terwijl ik thuis pleisters om mijn mislukte kleine tenen doe en bedenk waar ik mijn pompoen plantjes zal gaan planten, merk ik tot mijn verbazing dat ik een liedje van Enrique Iglesias zit te neuriën, waardoor ik mezelf weer eens intens ga zitten haten. Gelukkig schijnt de zon en lach ik mezelf al snel terecht keihard uit.

Een eekhoorn rent over het pad, in een sinusgolf achtervolgd door zijn staart. Het schijnt dat als je die beweging nadoet, je het beest kan lokken. Later in de boom, kijkt hij stiekem om de hoek waardoor ik eerst alleen 2 zachte punt oortjes zie. Zonder staart is het eigenlijk een mislukte hamster. Ik sta wat te sinussen en tegelijk fluister ik mezelf lachend uit. Ik kijk om heen of niemand mij ziet en zie alleen in de verte een blinde man een man in een rolstoel duwen. De eekhoorn kijkt me nog eens aan of ik gek geworden ben en gaat door met hamsteren.

Het is nog net geen donker en al veel te stil op straat. In de kale bomen voor de deur zit een grote groep kauwen bij elkaar. Soms vliegt er zo'n zwarte vlek weg en dan meestal nog een meteen erachteraan. Ik tel de kauwen en als ik klaar ben vergeet ik onmiddellijk het resultaat. 5 minuten later is het iets donkerder en zitten er nog 2.

Niks bijzonders in tijden van pandemie

4.

Lief dagboek, Honderden Anne Franks uit alle landen zullen onze kinderen een lesje leren. Onze Hitler is onzichtbaar.

Exponentieel is vorige week een maand geleden. De hoeveelheden getallen op de stoep voor het hinkelen zijn in verhouding met de omstandigheden. Op een redelijk groot en verder leeg plein staan mensen op de gepaste afstand ineens toch weer dicht bij elkaar. Het is pas maart, maar het woord van het jaar is al bekend.

In een lege hoerenstraat waar ik naast woon en zowaar nu eens doorheen loop, loopt ook een niks brullende grijsaard, over opgedroogde stukjes politiepaardenpoep.

De zoon van een mediamagnaat met te kleine ogen staart me aan en beweert dat succes een mix van whisky is. De Blokker blijkt vitaal en de bouwvakkers lijken immuun. Een paar meisjes staan verslagen voor de dichte Primark.

Iemands oma van 91 ging koffie drinken bij de bakker met haar vriendinnen en kan niks overkomen want ze komt uit een goede buurt.

Vanachter me rolt een rond vrouwtje rakelings langs en ik schrik me rot. Haar vloeibare billen in een zebralegging doen zelfs dooie zebra's omdraaien in hun graf.

Het is een mooie lente dag, maar als ik een jongen met handschoenen, dikke jas met lemming capuchon en een skibril het donkere tunneltje uit zie lopen, bedenk ik dat ik misschien niet gekleed ben op deze aflevering van black mirror.

'Eindelijk tijd voor een geruststellend boek' staat er in de etalage van de boekwinkel bij het boek 'De meeste mensen deugen'. Gerustgesteld lees ik de Pest van Camus, maar ik word steeds afgeleid door de plaag van nu. Nee dat rijmt te veel, ik deug niet.

Madonna is in de zestig en zit in een bad met halfvolle melk en dooie bloemen te huilen en zegt met een strak gestreken gezicht dat ze minder bijzonder is dan ze dacht tegen niemand in het bijzonder.

Met een nors gezicht huppelt een meisje door haar kamer met een kopje hete koffie zonder te morsen, om het na 4 uur nog eens dunnetjes over te doen met een gin tonic. #StayHomeWhereYouCanBeYou

Liefs voor Aletta, haar moeder is doodgegaan.

Normaal in tijden van pandemie.

3.

Stervensdruk was zaterdagmiddag doodnormaal. Ik slalom alle wandelingen vooral langs de boomers en moslims die het beter weten. Even een robbertje dansen bij de Blokker die nog open is.

Mutsen en mondkapjes verbergen soms net zoveel als sommige vrouwen moeten van hun geloof. Dat is een soort verboden in Nederland, geloof ik. Maar dit is geen geloof, geloof ik. Dit mag je niet zelf weten.

In een stille app groep vraagt iemand of we soms iets beters te doen hebben. Het is soms doodsaai als alles zo snel verandert.

Iemand die normaal pas achteraf vooruitdenkt, besluit plastic handschoenen te dragen naar de supermarkt, uit angst voor besmetting via plastic. Even later gaat ze met een groep corona ontkenners een potje poker spelen op gepaste afstand van een aantal flessen wijn.

In Uden huilen chirurgen bij het zien van mensen die elders in Nederland samen vrolijk de wijsheden van Peter R de Vries geloven. Onder het motto ‘je leeft maar een keer’ doen ze net of ze er meer hebben. Nuchter is niet net doen alsof carnaval niet bestaat.

“Je kan wel blijven scrollen en swipen, maar keukens moet je ervaren. Zien. Voelen. Komt dus langs bij de meest inspirerende showroom van Nederland.” Thuis zitten mensen niks te missen. Een soort Lack Of Fear Of Missing Out.

Iemand vertelt op tv dat normaal gesproken alles superbelangrijk is. En vrachtwagenchauffeurs zijn gewoon mensen. En willen naar de wc’s. En joden kunnen ook het virus krijgen. Er zijn mensen besmet in een vluchtelingenkamp. Er is iemand besmet in de gevangenis en moet daar in quarantaine. En er zijn dit jaar voor het eerst meer minderjarigen opgepakt.

Ik ontmoet in het bos twee meisjes die ik ken en op gepaste afstand merk ik dat mensen harder leren praten. Lentekriebels zijn ook besmettelijk.

In de duinen zag ik een ree, een vos en een buizerd van dichtbij. En de ijsvogel weer in het bos.

Everzwijnen in het centrum van Barcelona. Dolfijnen bij Venetië. Tot zo ver nieuws uit het dierenrijk...

Op mijn telefoon gaat een landelijk alarm: Niet het onzekere voor het zekere verwisselen! Hoest'ie nou? Ik nies mijn lach weg. Die kanker corona is zelf nog geen scheldwoord. Maar alles anders is normaal.

Flarden in tijden van pandemie

2.

Happy corona! schreeuwt een meisje naar de overkant. Ja man! Schreeuwt een jongen van kapperszaak Smileys met een grijns terug.

Vanwege de pandemie is een hotel alleen ‘s avonds en ‘s nachts gesloten, waardoor het virus wat vampierigs krijgt.

Op weg naar het park spreek ik afzonderlijk met een Amerikaan, een Belgische en een Franse, waarvan twee met hond en een met lunchpauze. Het fantastische lente weer en de pandemie en de bijbehorende gepaste afstand worden op gepaste afstand besproken.

Aan een schuine oever in het gras zit een vent met een zwarte regenjas en een zwart mutsje op zonder hengel een snelle jelle te eten.

In de speeltuin piepen alle schommels en schreeuwen ballende kinderen. De ijscoman heeft het druk. De kinderen gaan los. Eigenlijk is de hel al begonnen.

Een man met een vrouwelijk hoofd zit in zijn Porsche in zijn groene geruite blouse te wachten op groen licht. Zijn hoofd zakt zachtjes weg in zijn onderkin.

In de winkelstraat is het minder druk en zingt Danny de Munk dat hij zich zo verdomd alleen voelt. Een vrouw met een te grote rooie trui en een dikke bijpassende bril doet een stap naar links en dan naar rechts, om zo zo snel mogelijk naar voren te waggelen. Aan het eind van de middag is zelfs de Primark dicht.

Een kleine man met een zwart leer jack met een nors en kaal en hier en daar gedeukt hoofd heeft net 3 pakken wc papier gehamsterd.

Floortje Dressing hamstert niet. Ze zegt op tv dat je ook weer een simpel bordspel gaat waarderen, wat ik mijn eentje juist minder doe.

Ze hebben het in de talkshow ook heel lang over het songfestival wat niet doorgaat. Het songfestival had ik best willen missen, waardoor ik besluit het onderwerp over te slaan.

Bij Radio Oranje op youtube valt me op dat Paul Haenen een enorm groot hoofd heeft. Zijn wangen zijn midden in beeld en hangen hard naar beneden en accentueren op schitterende wijze zijn mondhoeken terwijl hij aandachtig luistert naar het verhaal van een ridder in tijden van pandemie.

Tijdens het tekenen van een immer boze ridder hoor ik op straat een man aan de telefoon: 'De omstandigheden en de mogelijkheden, ja, het is vandaag mooi weer en morgen regent het en wie weet hoe lang dit gaat duren.' Degene met wie hij belt, gelooft nog niet in de pandemie en ligt nog te slapen. 'Drink eerst maar even een bakkie koffie....'

Ondertussen gaat de staatssecretaris van volksgezondheid tijdens het debat van zijn stokje. De arme drommel speelt met mensenlevens. Ondertussen ligt de vriendin van een vriend nu in het ziekenhuis met iets anders, maar mag straks naar huis. Ondertussen ligt een moeder van de vriendin van een meisje wat ik ken in een coma. Ondertussen bij een Netflix serie geven ze elkaar nog gewoon een hand.

Bijzaken in tijden van pandemie.

1.

Dag 1 van de halve lockdown, of hoe je het wil noemen.

Het bos is opvallend vol met mensen. Een hondje kan niet meer zo goed ademen sinds zijn geboorte. In de verte laten veel te veel kinderen weten dat ze niet op school zijn aan mensen die dat niet willen weten. In het bos is anderhalve meter soms even weinig als in de stad.

Er klinkt het geluid van een bejaarde zeehond uit een vrouwtje wat daarna met een hoge dwingende stem roept: ‘Rakker, kom!’,

Een meerkoet eet zittend in het gras gras. Ik bedenk me wanneer ik voor het laatst in mijn eigen eten heb zitten eten.

Een kind met irritant levendige krullen en de jas van zijn broer, duwt voor de grap zijn kleine blonde moeder met jongensbillen en hazige tanden van het glimlachen net niet in de vijver.

Een bezweet joch rent op het zelfde moment als ik over het smalle bruggetje wandel. Ik hou mijn adem even in. Hij kijkt me vriendelijk aan met een blik alsof hij niet besmet is.

Langs de hofvijver waaiden van de week wat druppels in mijn gezicht van de fontein die sociaal de zwaartekracht trotseerden om mij een besmettingsmoment te laten beleven.

Bij de bakker veegt de bakker met de hand zonder handschoen even, tussen de tompoezen en broodjes feta door, een belletje van zijn neus.

De markt in Rotterdam was al dicht maar je kan vandaag gelukkig makkelijk nog even voor de zekerheid de meebewegende leuning banden van de roltrap van de Primark aflikken.

Met een knal Cool Blue t-shirt loopt een Cool Blue meisje in een hele grote zwarte spijkerbroek haar pauze te whatsappen. Iedereen moet natuurlijk een nieuwe teevee voor de komende quarantaine. Dwaze dagen zonder feest...

Bij Kinki kappers wordt de anderhalve meter afstand met een glimlach via de spiegel gereduceerd tot tegen de haargrens.

Als je dan toch weinig haar over hebt op je ouwe dag dan kan je het net zo goed de zwarte kleur van de krulletjes van je Roemeense lievelingshoer maken, moet de beste man gedacht hebben. Hij liep wat beteuterd de hoerenstraat uit die ook gesloten was door de omstandigheden. Er komen alleen soms nog wat verbaasde hoerenlopers die denken dat hoeren immuun zijn voor pandemieën.

Ongetwijfeld meer #metoo de komende tijd.